Met Team Hurlie Up naar de Round The Island Race

Vorige week reisde Hurlie Up en haar bemanning af naar Cowes om mee te doen met de Round The Island Race. Een flinke uitdaging voor een Hurley 22. Vijf dagen voor de delivery van Zeeland naar Cowes op het eiland Wight moet genoeg zijn, toch? Het vaargebied kennen ze al, dus als het weer een beetje meezit wordt dit echt een prachtige wedstrijd. Helaas liep door de zware omstandigheden deze editie anders dan verwacht.

Het idee vorig jaar al tijdens ons ‘Groot Rondje Kanaal’ (zie Zeilen 7/202) toen we de wedstrijdvloot onderweg tegenkwamen. Na een hoop planning en uitzoekwerk is het dan eindelijk zover. Maandagochtend liggen we klaar voor vertrek in de Roompot Marina. De boot is net voor onderhoud nog een week de kant op geweest en ook de bemanning is compleet. Na een aantal last minute wisselingen en afmeldingen is het een interessant drietal mensen geworden: Opstapper Michiel heeft pas een aantal keer gezeild waarvan één weekend op zee: “Ik heb het nog nooit gedaan dus denk dat ik het wel kan!” Gwen zeilt al jaren op zee maar nog nooit op een 22 voeter als de Hurlie (“Zoveel anders dan een Dehler 36 kan het toch niet zijn?”) en Harry als schipper-eigenaar.

Klaar voor vertrek

Helaas gooit de weersverwachting roet in het eten: later die middag trekt een depressie over de Noordzee, met kans op windstoten van windkracht 10! Geen haar op ons hoofd die denkt daarin uit te varen. De hardste wind komt in de voormiddag, maar daarna neemt de wind weer snel af. We vertrekken daarom rond middernacht met nog een kleine 6 beaufort over dek. Tijdens het opkruisen laat de Roompot zich weer van haar beste kant zien, maar door de sterke stroming schieten we toch goed op. Eenmaal bij Zeebrugge gaat het minder voorspoedig. De golfslag staat nog steeds flink door van de dag ervoor, maar de wind houdt het voor gezien. Een klotsbak met weinig snelheid is het gevolg. We wilden eigenlijk direct naar Eastbourne, maar als we pas in de namiddag Duinkerke naderen heeft iedereen het wel gehad voor vandaag. We stoppen voor een aantal uur welverdiende nachtrust.

De oversteek

Tijdens het ontbijt rekenen we op een dagje motoren, maar buiten op zee staat er boven verwachting wél wind, en vliegen we achter onze halfwinder aan richting Calais. Eenmaal bij het Nauw aangekomen moet helaas dan toch de motor bij. Na een rustige oversteek met nauwelijks verkeer voelen we bij Dungeness de wind weer wat aantrekken en krijgen we toch nog heerlijk zeilweer cadeau. Na een aantal uur opkruisen meren we om twee uur ‘s nachts voldaan af in Souvereign Harbour. 

Storm

Voor goede stroming moeten we eigenlijk om zes uur weer weg, maar dat ziet niemand echt zitten, dus slapen we een beetje uit en doen we wat boodschappen in Eastbourne. Met de laatste uren stroom mee kruisen we naar Beachy Head in een stevige windkracht 5. Vanaf daar is de monding van de Solent goed bezeild, maar ligt er nog een windpark in de weg. De windverwachting verwacht dat de ruimende wind vanavond meer tegen gaat staan en ook in kracht toe neemt tot 6 vlagen 7 beaufort. Daarom kiezen we ervoor om bezuiden het Rampion windpark langs te gaan en vanavond af te kunnen vallen naar de Solent.

Na het avondeten is het hoog tijd om naar de stormfok te wisselen. De wind blijft maar verder aantrekken en een nabijgelegen weerboei rapporteert een stevige windkracht 8 en golven van drieënhalve meter, veel meer dan verwacht! Opstapper Michiel ziet zijn einde nabij, maar is enigszins gerustgesteld nadat de Coastguard vraagt of alles oké is aan boord. We zijn hier dus toch niet helemaal alleen. Gelukkig hebben we de ruimte om af te vallen en stuiven we met een bloedgang richting beschutter water. De boot houdt het goed en voelt ook in dit weer erg stabiel aan, toch is het vrij oncomfortabel in de kuip.

Met een brede glimlach stuurt Gwen ons bootje tussen de golftoppen door alsof het een rodeostier is. “Achter de wolken schijnt de zon gewoon,” grapt ze. Michiel kreeg teveel stress van de golfhoogte en is naar bed gegaan, maar slapen is er helaas niet bij. Als weerman-navigator houdt hij alles nauwlettend in de gaten, en elk uur krijgen we een update. Als we om vijf uur ’s morgens in rustiger water komen zijn we moe maar voldaan. Dat hebben we maar mooi geflikt. De laatste uren zeilen we rustig op het stuurautomaat Cowes binnen. “Wind? Welke wind?” Door lekkage in de voorpiek en binnenslaande golven is alles nat binnen. We stallen ons wasgoed uit en gaan eerst voor een warme douche. Het vierde bemanningslid Maaike komt met de veerboot na een interessante treinreis.

Afgelast

Die ochtend krijgen we droevig nieuws: de wedstrijd wordt afgelast voor schepen onder de 9,5 meter, wegens de harde wind die bij de Needles verwacht wordt. Met het weerbericht van de afgelopen week hadden we het wel verwacht, maar toch is de teleurstelling groot aan boord. Een vriendelijk berichtje van de bemanning van Camelot kikkert het moraal weer op: “Wat balen voor jullie zeg! Als je wilt mag je wel met ons mee.” Op een First 40 durven we die windkracht 8 wel aan, dus melden we ons na een korte kennismaking om 05:00 aan het gangboord. Na een korte instructie zijn we klaar voor vertrek. Zelf zeilen we altijd met een ‘iedereen doet alles’-principe, maar hier is alles strak geregeld aan boord. Erg leuk om zo eens bij een ander in de kombuis te kijken. 

Zeilproblemen

Na een redelijke start kruisen we steeds verder vooraan in het veld richting de Needles. “Heb je die over bakboord gezien?!” De wind dwarrelt tussen de 20 en 30 knopen, maar wordt langzaam steeds meer. Net als we goed ingeslingerd zijn volgen de gebeurtenissen zich snel op. De wind piekt naar 38 knopen en blijft daar, dus wordt het hoog tijd voor een extra rif. We staan lang bij de mast om het zeil omlaag te trekken, maar door de sterke wind valt dit niet mee. Na een overstag om de kust van Wight mis te houden gaat het beter. Het rif staat en we zeilen weer verder, maar plotseling zien we bij de hals van het grootzeil een aantal scheuren ontstaan. Na een vloek en een zucht is het besluit gemaakt: we moeten terug. We strijken het grootzeil en vliegen achter het fokje aan. “9 knopen op alleen een stormfok, hoe bestaat het!”

Op de terugweg lijkt het alsof de race andersom gezeild wordt: Het grootste deel van het veld houdt het vrijwillig of niet voor gezien. Eenmaal terug bij de start zien we nog net de winnaar finishen: 80 voet catamaran  ‘Highland Fling’ is rond in 3 uur 38. Sneller dan wij heen en weer naar de Needles zeilen. De wedstrijd wordt een waar slagveld. Veel boten stoppen met schade en van de 939 inschrijvingen halen maar 154 schepen de finish. 367 schepen mochten niet starten, en de andere 418 stappen uit. 

Uitgeslapen na een goede naborrel varen Maaike en ik zondagmiddag weer uit. Gwen en Michiel gaan met het vliegtuig terug. De ergste storm is voorbij en met goede wind varen we naar Ramsgate, om een aantal dagen later terug over te steken. Wederom met tegenwind weliswaar. Het is ons niet gegund deze reis, maar toch kijken we terug op een mooie ervaring. Hopelijk lukt het volgend jaar wel om de wedstrijd te starten en uit te varen.

Tekst en beeld: Harry van Ham