Jan van de Laar: Mentale uitputtingsslag

De Clipper Round the World Race heeft Australië verlaten, na pakweg twee maanden rond het continent down under gezeild te hebben zijn we onderweg naar Vietnam. De route voert ons langs het noorden van Papoea – Nieuw Guinea, waarna we de evenaar wederom oversteken en terug zijn op het noordelijk halfrond. We zeilen in noordelijke richting verder om zo Indonesië en de Filipijnen aan bakboord te houden, waarna we vervolgens af zullen buigen naar het westen richting de finish in Da Nang, Vietnam.

Door blijven knokken

Op dit moment bevinden we ons op vijf graden zuid, midden in de doldrums, en dat betekend zoals ook tijdens de eerste etappe weer bloedheet en weinig tot geen wind. We blijven met een paar knopen wind vaak net in beweging, maar echte vooruitgang kan je het meestal niet noemen. Vanmiddag hebben we een paar uur helemaal stil gelegen, de zee was zo vlak als een spiegel, enkel opgebroken door de rimpels van een opspringende vis. De verleiding om het water in te duiken was groot, maar we hebben flink wat afstand goed te maken op de rest van de vloot. We kunnen het ons dus niet permitteren om ook maar het minste zuchtje wind aan ons voorbij te laten gaan. We liggen al een paar dagen op de laatste plaats en ondanks veel inspanning lukt het ons nog niet om onze directe concurrentie in te halen. We komen vaak dichtbij maar stuiten dan weer op een regenbui of ander windstil gebied, het lijkt alsof het geluk niet aan onze zijde is. De hitte en luchtvochtigheid stelt het team op de proef, van slapen komt overdag niet veel en de frustratie over de trage vooruitgang werkt niet bepaald motiverend. We hebben verschillende boten in zicht gehad, zelfs naast hen gezeild en toch zijn ze ons om verschillende redenen tot nu toe steeds weer ontglipt.

We kunnen maar één ding doen, niet opgeven en door blijven knokken. Daarnaast hebben we ook een hele hoop plezier, wat dat betreft is Visit Seattle een geweldige groep. Als round-the-worlders hebben we inmiddels ruim twintigduizend nautische mijlen gezeild en dus al veel samen meegemaakt. Je kan wel stellen dat we een hechte groep vormen. Zo lang al op elkaars lip, zonder grote problemen en met een gezonde dosis humor. Elke etappe komen er daarnaast weer een aantal nieuwe opstappers bij wat het geheel fris en vernieuwend houdt. De Clipper formule werkt wat dat betreft erg goed.

Zeilwissel na zeilwissel

De tropische en bijna hyperactieve weersomstandigheden betekenen automatisch ook een heleboel zeilwissels. De windsterkte kan binnen een paar seconden van nul naar twintig knopen gaan, alsof de stekker in het stopcontact wordt gestoken. Lokale stortregenwolken (wij noemen ze squalls) duiken constant om ons heen op en kunnen gevaarlijk zijn. Deze squalls brengen veel wind met zich mee in onvoorspelbare richtingen voor een korte periode, midden in de wolk is het vervolgens meestal windstil en wordt je alleen maar drijfnat. Als je niet snel genoeg reageert en te veel zeil op hebt is de kans op schade groot. Na die initiële actie komt zo nu en dan de shampoo tevoorschijn, de temperatuur is immers nog steeds tropisch.

Verschillende zeilen

Alleen vandaag al zijn we zo’n twaalf keer van ‘Yankee 1’ en ‘Staysail’ naar ‘Windseeker’ en weer terug gewisseld. Elke keer als de wind opkomt en te veel wordt voor de lichtgewicht Windseeker, een zeil van héél dun materiaal dat qua vorm tussen een spinnaker en een Genua in zit, wisselen we naar de Yankee 1. Dit is ons grootste voorzeil.

Als de windsterkte verder opbouwt en de richting ons op een aandewindse koers stuurt voegen we daar het Staysail aan toe, dit is een kleiner zeil dat aan de tussenstag (of babystag) gehesen wordt. De afgelopen dagen hebben we steeds zo’n vijftien tot dertig minuten goede wind gehad, gevolgd door een uur van bijna windstil (of vaak lijkt het nog langer dan dat), en dan komt de Windseeker dus weer uit zijn zak. Het houdt ons bezig en het is goede training voor de nieuwkomers in ons team, maar die hebben het inmiddels ook aardig in de smiezen. Hopelijk kunnen we dit gebied over een of twee dagen achter ons laten, want dit spelletje heeft nu wel weer lang genoeg geduurd. Waar de woeste oceanen ons fysiek op de proef stellen, zijn de doldrums meer een mentale uitputtingsslag.

Lees hier de andere blogs van Jan van de Laar.