Mijn vader had zijn oog laten vallen op een houten zeilboot. Telefonisch zocht hij contact met de verkoper. Die vertelde door toenemende reumaklachten niet meer in staat te zijn om er zelf mee te varen. Diep in zijn hart wilde hij zijn boot niet kwijt. De liefde ging zelfs zo ver dat hij zijn boot alleen wilde verkopen aan iemand waarvan hij wist dat die net zo zorgzaam en liefdevol was als hij. 
Mijn vader had zijn oog laten vallen op een houten zeilboot. Telefonisch zocht hij contact met de verkoper. Die vertelde door toenemende reumaklachten niet meer in staat te zijn om er zelf mee te varen. Diep in zijn hart wilde hij zijn boot niet kwijt. De liefde ging zelfs zo ver dat hij zijn boot alleen wilde verkopen aan iemand waarvan hij wist dat die net zo zorgzaam en liefdevol was als hij.
Door de telefoon verhaalde de verkoper uitgebreid over het jaarlijkse onderhoud. Dat lakken zijn grote passie was geweest. En dat hij van iedereen altijd complimenten kreeg.
Na deze lofzang wilde mijn vader maar al te graag een afspraak maken met de verkoper.
Twee dagen later waren we met het hele gezin onderweg naar Emmen. Na twee uur rijden kwamen we aan bij de woning van de verkoper. We namen plaats in de woonkamer. Op tafel lagen stapels met fotoboeken. Voordat we het wisten hadden we allemaal een boek in ons handen en zaten we, aangemoedigd door de verkoper, te bladeren en te bladeren…
Na ruim anderhalf uur foto’s kijken en luisteren naar de verkoper, keken wij uit naar het moment om de ‘mooiste boot’ van de wereld in het echt te bekijken. Maar blijkbaar was de verkoper nog niet overtuigd of mijn vader wel de gewenste koper was. Uitgebreid werd geïnformeerd naar zijn zeilervaring en wat zijn plannen waren met de zeilboot.
De verkoper liet ons vervolgens even alleen in de woonkamer, het leek voor overleg met zijn partner. Bij terugkeer had hij jas aan en stelde hij voor om de boot te gaan bekijken. Die stond ergens anders. We moesten maar achter hem aanrijden. Een half uur later stonden we in een lege kippenschuur. In een hoek, onder een wit, ietwat groezelig laken, zagen we een boot staan. Als een illusionist werd het doek door de verkoper van de boot getrokken. In plaats van applaus, viel er een ijzige stilte. De boot zag er niet uit en verkeerde in zeer slechte staat. Het veel geprezen lakwerk, was een groot tranendal.
Ik hoorde mijn vader stamelen. Hij wilde de verkoper niet kwetsen. “Ik vraag mij af of ik uw boot net zoveel liefde kan geven, als u altijd heeft gedaan…”, zei hij diplomatiek om snel het laken weer over de boot te trekken.
Tekst Eric van Staten
Redacteur Zeilen
