Op onze vereniging kunnen de kinderen van onze leden in het voorjaar zeilles krijgen. Ook ik heb mij enige jaren als instructeur ingezet. 
Op onze vereniging kunnen de kinderen van onze leden in het voorjaar zeilles krijgen. Ook ik heb mij enige jaren als instructeur ingezet.
De meeste ouders brachten zaterdags met zichtbaar plezier hun kids zodat ze de rest van de dag de handen vrij hadden. Met uitzondering van een vader. Die bleef tot groeiende ergernis van de instructeurs de hele dag op de haven rondhangen. Dat was nog niet zo erg, maar de man stond voortdurend vanaf de wal als een soort van brulboei zijn 6-jarige zoontje instructie te geven. Niets deed het kind in de ogen van zijn vader goed en per week zag je het knulletje onzekerder worden.
Voorzichtig had ik al eens een opmerking naar de vader gemaakt, dat het misschien beter was dat hij net als de andere ouders zijn zoontje ’s morgens afleverde en eind van de middag weer ophaalde. Maar dat was tegen dovemansoren gezegd. De volgende zaterdag was hij gewoon weer van de partij.
Met zijn pijp in zijn rechter mondhoek schreeuwde hij zijn instructies over het water. Vanwege de harde wind lieten we de kinderen ditmaal in de Optimisten in de haven zeilen. De vader stond bij de helling. Omdat het zeil volgens de man op het bootje van zijn zoon er niet goed op stond, sommeerde hij zijn kind naar de wal te komen.
Met zichtbare tegenzin laveerde het jongetje in de richting van zijn vader, die voortdurend schreeuwde: “Hendrik-Jan, schootje aan…” Toen het kind met zijn Optimist vlakbij de wal was, stak de vader zijn been uit om het bootje tegen te houden. Of het met opzet was weet ik niet, maar Hendrik-Jan gaf op hetzelfde moment een ruk aan zijn helmstok waardoor het bootje weer van de wal afvoer. De vader balanceerde met een voet op het gangboordje van de tuimelende Optimist om vervolgens tot hilariteit van iedereen met een flinke plons in het water te belanden.
Nu nog staat op mijn netvlies het moment dat hij proestend weer boven water kwam. Zijn pijp hing half in zijn mond, zijn zonnebril op het puntje van zijn neus en het eerste wat hij riep was: ‘’Hendrik-Jan…trek verdomme je schootje aan…’’
Door: Eric van Staten
Redacteur Zeilen
