America’s Cup doodgezwegen

Donderdagochtend. Mijn ogen zijn nog moe. Ik gris een Spits van één van de stoelen in de 1^e klas en prop het krantje naast de Metro onder mijn arm. De grauwe 2^e klas ochtendsfeer in een iets te vroege trein vol grijs en zwart geklede forenzen weet ik prima te pareren met de blijde verwachting dat ik twee nabeschouwingen van de America’s Cup te zien zal krijgen. De oudste sport trofee ter wereld nota bene! Wat een wedstrijd; de meest spannende ontknoping in een zeilwedstrijd ooit op televisie gezien. Althans, dat is mijn mening.

De waan van de dag
Ik sla de doffe ellende over de Fyra en de nieuwe brandweerapp over – alhoewel een brandweer app in de Fyra misschien een goed idee is-, ik koop geen telefoon met gratis laptop, maar ik blader vrolijk verder naar het sportkatern. “Ze zullen wel een mooie foto van Oracle Team USA hebben geplaatst, met opspuitend water en vliegende rompen….” Ik verheug me omdat zeilen nu ook voor het grotere publiek leuk is om te kijken.

Nog geen voetbaltitel
‘Fc Twente speelt weer attractief voetbal, maar voor een titel is het nog te vroeg’, luidt het in de Spits. “Wacht even…” Gisteravond werd er dus niet gevoetbald en de titel is op z’n vroegst volgend voorjaar beslist. Dat was bij de finale van de America’s Cup toch wel even anders. Een stand van 8-8, met nog één ‘winner takes all’ wedstrijd te varen….Enfin, u kunt het verloop van de regatta teruglezen op deze website. De Metro dan: ‘Jan Blokhuijsen wil meedenken’ en ‘Ik moet mijn piek straks hebben in februari.’ Zucht…pieken in februari, echt waar? Voetbal en wielrennen, geef ons heden ons dagelijks vermaak….

Herkansing
“Maar goed”, denk ik., “kop op, het zal wel te laat in de avond zijn geweest, na het ter perse gaan van de bladen in kwestie.”  Vrijdag is de herkansing, met voldoende tijd voor de redacteuren om mooie beelden van de beslissende wedstrijd te verzamelen en een mooie evaluatie te schrijven van de spannendste America’s Cup die ooit op televisie is geweest.

Toch nog op tv
Dezelfde avond mogen Gerd-Jan Poortman en Renee Groeneveld aanschuiven bij het televisieprogramma Pauw en Witteman om nu eens uit te leggen wat er zo speciaal is aan de America’s Cup. Jeroen Pauw neemt stotterend het woord ‘zeilen’ in de mond en een gesprek vol vaktermen, vaak ook nog in het Engels, is geboren. “Wing”, “trapeze”, “val”, “matchracen”, “kielboot-zeilen”, “vertraging”, “overstag”….”wat betekent dat allemaal?”, voel ik tv-kijkend Nederland denken. Alle goede bedoelingen van de twee topzeilers ten spijt, grijpt tafelgast Patrick Lodier in en legt even haarfijn uit dat dit de Formule 1 van het zeilen is. “En ook de beeldtaal is spectaculair. De sport is inzichtelijk gemaakt voor iedereen. Het filmwerk vanuit helicopters en camera’s aan boord maakt het allemaal ontzettend spannend.” De avond lijkt gered. Overgaand op een ander onderwerp zegt Paul Witteman opeens “er is geen bal op tv” en trapt moeilijk een gesprek dood.

Zeilen is onzichtbaar
‘Vertrouwen nog broos’ en ‘Plek Kenneth Vermeer lijkt toch veilig’ koppen de kranten respectievelijk. Dezelfde ochtendsfeer van een overvolle trein raakt me nu spijkerhard. “Nu dus niet alleen berichten louter over voetbal, maar ook nog eens alleen maar over Ajax-spelers.” Er is in de tussentijd nog steeds geen bal in de rondte getrapt, maar een op de psychologie ingestelde voetbal journalist krijgt de ruimte om er op los te ouwe hoeren over zaken die zich buiten het voetbalveld afspelen, zonder directe nieuwswaarde.

Vastgeroeste journalisten 
Waar is de America’s Cup de fout in gegaan? Is het dan toch te moeilijk met die bakboord-stuurboord in plaats van links-rechts regels of dat rare zigzaggen van die boten? Nee, dat is het niet. De regels van het zeilen werden elke aflevering voor een Amerikaans televisiepubliek uitgebreid uitgelegd. Het is de onkunde van een paar vastgeroeste redacteuren die bang zijn dat wanneer er één dag niet over voetbal wordt geschreven, de treinreiziger het blad links zal laten liggen.