Weblog Sailors for Sustainability: wachtkamer

“Eindelijk, de zeilen zijn er!” roept Floris enthousiast als hij zijn e-mails leest. We laten er geen gras over groeien en gaan meteen op pad. Op dit nieuws wachten we al weken. Vanaf de dinghysteiger in Philipsburg is het niet ver wandelen naar de shipping agent. Daar halen we onze nieuwe gennaker en grootzeil op, die we die middag nog hijsen. Ze passen allebei perfect, de dag kan niet meer stuk!

Nu we onze nieuwe zeilen hebben, kunnen we vanaf Sint-Maarten koers zetten richting de Verenigde Staten. Maar om The States met onze boot in te mogen, hebben we een speciaal visum nodig. Daarom worden we verwacht op de Amerikaanse ambassade in Nassau, voor een interviewafspraak die al maanden in onze agenda prijkt. Of we die gaan halen? We moéten wel. Ons plan om via de noordelijke Vikingroute naar huis te zeilen, wordt wel erg lastig als we de VS niet in kunnen. Dus grijpen we de eerste de beste kans om westwaarts te zeilen aan.

Verwaaid

Via een tussenstop in de Dominicaanse Republiek steken we over naar de Bahama’s. De passaatwind helpt lekker mee en moeiteloos bereiken we het zuidelijkste eiland, Great Inagua. De eerste nacht ankeren we nog bij het plaatsje Matthew Town, maar als er harde noordenwind wordt voorspeld, besluiten we te schuilen aan de houten steiger van het plaatselijke haventje. “Het is lang geleden dat we verwaaid lagen,” merkt Floris op terwijl we scheefliggen in gierende windvlagen. “We verlaten langzaam de tropen. Daardoor krijgen we weer te maken met lagedrukgebieden uit het noorden,” antwoordt Ivar nuchter. Hij bekijkt nog maar eens het weerbericht en ziet dat de harde wind nog zeker een volle week aanhoudt. Zo langzaamaan begint hij zich steeds meer zorgen te maken over onze krappe planning.

Europese gezelligheid

We zijn niet de enigen die hier schuilen en al snel ontmoeten we onze buren. Met een vriendelijk Duits echtpaar wisselen we plannen uit over de VS, terwijl een gastvrije Deense familie zich voorbereid op een reis naar Cuba. Hun dertienjarige zoon steelt Ivars hart als hij na een rondleiding vraagt of hij Luci over dertig jaar misschien mag kopen.

Op SY Neruni zeilt Steve, een Engelse solozeiler die als militair beide benen verloor. “Ik speurde naar landmijnen. En vond er een,” schertst hij. We staan versteld van zijn optimisme, humor en fysieke handigheid. “Solozeilen vind ik al zo’n prestatie, maar om het ook nog zonder benen of protheses te doen… Wij mogen echt nooit meer ergens over klagen!” vindt Floris.

Overdag werken we achter de computer, maar maken ook tijd voor uitstapjes naar flamingo’s, een vervallen vuurtoren en de lokale supermarkt. De avonden vullen zich met borrels en etentjes met de buren – een week vliegt voorbij. Langzaam wordt de wind gunstig en gaat ieder weer z’n eigen weg, en merken we dat het moeite kost om afscheid te nemen van onze nieuwe vrienden.

Blauw, blauwer, blauwst

We zetten koers naar de eilandengroep Exumas. Een aaneengeschakelde ketting eilanden loopt van zuidoost naar noordwest, met aan de ene kant onmeetbaar diep water en aan de andere een gigantisch grote, maar ondiepe lagune. Wij kiezen voor die laatste, omdat we dan in de beschutting van de eilanden en riffen kunnen varen. Maar om aan die kant te komen, moeten we nog wel door een opening in het rif. De vaargids waarschuwt voor gevaarlijke wind-tegen-stroom-situaties in deze nauwe pas, maar als wij er rond hoogwater zijn, is het er gelukkig rustig.

Eenmaal in de lagune, valt de kleur ons meteen op. De combinatie van kristalhelder, ondiep water en een witte zandbodem creëert een schitterend lichtblauwe kleur die we nog niet eerder zo intens hebben beleefd.

Het ondiepe water mag dan prachtige kleuren opleveren, maar een blik op de digitale waterkaarten baart Ivar ook zorgen. “Het is op veel plekken net zo ondiep als het IJsselmeer, maar dan met ontelbare ondieptes en koraalkoppen. De vele kruisjes in de kaart lijken wel een mijnenveld!” Deden we er wel goed aan om voor deze route te kiezen?

Zwemmende varkens

Gelukkig staan er ook stippellijnen in de kaart aangegeven. Deze aanbevolen vaarroutes zijn minstens 2,5 meter diep en blijven vrij van koraalkoppen. “Die volgen we!” besluit Ivar. Het werkt uitstekend, al blijft het spannend om met maar weinig water onder de kiel te varen. Naast de stippellijnen op de kaart bepaalt de wisselvallige wind onze route en voortgang. We grijpen elke gelegenheid aan om een stukje noordelijker richting Nassau te zeilen, tot we weer een ankerplaats nodig hebben om te schuilen.

Zo bezoeken we al eilandhoppend een strand met zeldzame leguanen, snorkelen we boven een vliegtuigwrak en zwemmen we in de Thunderball-grot uit de gelijknamige James Bondfilm.

De uitzonderlijkste attractie is ongetwijfeld de baai met zwemmende varkens. Volgens de overlevering verging hier ooit een schip met varkens aan boord. De dieren zwommen naar wal en verblijven sindsdien op het strand. Toeristen brengen hen eten, zo weten ze te overleven. Als enkele krulstaarten onze meegebrachte stukjes appel ruiken, zwemmen ze dat het een lieve lust is. De prachtige beesten blijken ook heel aaibaar. “Wat een schande dat varkens in de bio-industrie vaak mishandeld worden,” verzucht Floris hoofdschuddend.

Cruisehoofdstad

Gelukkig duurt de tegenwind steeds maar kort en bereiken we de hoofdstad Nassau op tijd voor ons interview. We vinden een redelijk beschutte ankerplaats bij het historische Fort Montagu. Dicht bij de kant is het te ondiep voor ons, dus is het best een stukje peddelen naar de wal. Maar we zijn blij dat we de peperdure marina’s kunnen omzeilen. Wanneer we door het centrum wandelen, valt ons op hoe grootschalig het toerisme hier is. Dagelijks doen wel zes gigantische cruiseschepen de haven aan, elk hordes kooplustige toeristen over de stad uitstortend. Alsof dat nog niet genoeg is, zijn er ook nog talloze resorts. We zijn duidelijk in de achtertuin (en speeltuin) van de VS aangekomen.

Koffie?

“Hopelijk hebben ze verse koffie,” mijmert Ivar als we ons volgens afspraak om 10 uur ’s ochtends bij de Amerikaanse ambassade melden. Na twee strenge beveiligingscontroles betreden we een grote ruimte met massa’s mensen in een lange rij. Het lijkt wel een drukke incheckbalie op een vliegveld. Ivars hoop op koffie vervliegt. De visa-interviews vinden plaats voor twee loketten, waar van privacy geen sprake is. De vragen en antwoorden zijn duidelijk hoorbaar en velen voor ons worden afgewezen. Na ruim een uur wachten zijn we eindelijk de beurt. Gelukkig krijgen we maar een paar simpele vragen én na afloop de toezegging van een visum. Alleen, wanneer precies? “Over een week ongeveer sturen we het naar een lokaal DHL-kantoor,” meldt de beambte routinematig.

Geduld oefenen

Wij oefenen ons geduld en tellen de dagen, terwijl we veel tijd achter onze computers doorbrengen. Elke dag bekijkt Ivar het weerbericht. “Vandaag en morgen staat er goede wind, daarna weer een week hard uit noord,” verzucht hij op dag zeven. “Eigenlijk wil ik nú weg!” Deze keer krijgt Ivar wel zijn zin. Diezelfde middag krijgen we het verlossende bericht van de Amerikanen: de paspoorten liggen klaar. “Kom, dat redden we precies”, roept Floris. Vol gas peddelen we naar het strand en rennen we naar het DHL-ophaalpunt. Nét voor sluitingstijd vallen we binnen en even later tovert de loketdame onze paspoorten mét visa tevoorschijn. We kunnen haar wel omhelzen, zo blij zijn we.

Terug aan boord halen we meteen het anker op. De avond valt al en het weervenster om Florida te halen is best krap geworden. Maar we gaan ervoor. We verlaten de haven tegelijkertijd met een aantal cruiseschepen, die net als wij koers zetten naar het noordwesten. “Die Bahama’s blijven een bijzondere combinatie van tropisch paradijs en massatoerisme,” oordeelt Ivar. “Maar als wachtkamer bleken ze uiteindelijk helemaal niet zo gek.”

Meer informatie? Kijk hier voor duurzame oplossingen en onze zeilavonturen.