Karin en ik zitten in de kuip, te wachten op het ‘kosmische spektakel’. De supermaan (7% groter dan normaal) is nog verborgen achter de heuvels rondom de baai van Charlotteville, Tobago. Een beetje hemelse afleiding kunnen we wel gebruiken. Want onze actie, voor onszelf maar ook voor de andere Nederlandse zeilers, om toegelaten te worden in Curaçao heeft nogal wat aandacht en energie gekost. Overleg met de plaatsvervangend vertegenwoordiger van Nederland in Curaçao, collega-vertrekkers informeren, interviews met kranten, radio, invullen van een uitgebreide enquête, gegevens verzamelen en tot slot onze eigen aanvraag indienen. Zijn we iets opgeschoten? Misschien. Curaçao heeft een lijstje met criteria opgesteld, strenge criteria.
Curaçao wil alleen Nederlandse zeilers toelaten, indien er sprake is van ‘acute noodzaak’. Zeker 32 Nederlandse vertrekkersboten hebben er geen vertrouwen in dat ze vóór het orkaanseizoen nog terecht kunnen op Curaçao en kiezen eieren voor hun geld: ze zeilen terug naar Nederland. Of zetten hun zeiljacht op een vrachtschip. Een positief bijeffect van de Curaçao-actie is dat er goede contacten zijn met BuZa (ministerie van buitenlandse zaken) en dat de terugzeilers een contactpersoon toegewezen hebben gekregen. Die probeert onder andere om de toelating tot de Azoren, tussenstop en bunkerplek op weg naar Europa, voor elkaar te krijgen. Dat is werk in uitvoering.
Tot nu toe hebben ongeveer tien boten, waaronder wij, een aanvraag ingediend bij Curaçao. Afwachten dus. Inmiddels is ook hier in Charlotteville een volledige lockdown. Er is gelukkig nog steeds genoeg verse groente en fruit. We hebben in het dorp een plek waar we onder de toonbank wat biertjes kunnen kopen. Als niemand kijkt stoppen we stiekem de flesjes in een ondoorzichtige tas en rekenen af. We wanen ons dan een beetje in Chicago tijdens de drooglegging in de jaren dertig.
Nu genieten we in de kuip van die koude biertjes. Bij het tweede biertje, de supermaan verlicht inmiddels de heuvels, slaat de ontspanning toe. Zijn we welkom in Curaçao? We zien wel. Tobben heeft geen zin. Wel krijgen we via messenger een berichtje van een collega-zeiler. Ze zeilt solo, zit klem in onveilig Rio Dulce, Guatemala. Zij mag naar Curaçao. Dat is goed nieuws! De Curaçao-actie heeft in ieder geval voor één boot de oplossing gebracht!
De volgende dag: we lezen in de krant dat Nederland hulp stuurt naar de Caribische eilanden. Hulpgoederen en IC-bedden. Dat is mooi. We moeten elkaar toch helpen binnen het Koninkrijk? We checken onze mail. Het antwoord van Curaçao: u krijgt geen toegang. Geen uitleg, niets. Karin en ik kijken elkaar verdwaasd aan. Wat een teleurstelling. In de loop van de dag herpakken we onszelf.
Curaçao is nog ver weg, maar we laten ons niet kisten…
Tags: Eric en Karin Last modified: 19 maart 2021
Stuur een fregat voor begeleiding van de oversteek met een goede rib en voorraden.
Er is nu maar één vijand en dat is Covid
On onveiling in Guatemala? Wat een on in. Ik ben hier zelf met mijn SY Lucky Birch op de Rio Dulce, een zalig superfijne plek, zelfs in lock down. Heel jammer dat er zo een onwaarheden gezegd, gepubliceerd worden.
Onveilig in Guatemala? Wat een onzin. Ik ben hier zelf met mijn SY Lucky Bitch op de Rio Dulce, een zalig superfijne plek, zelfs in lock down. Heel jammer dat er zo een onwaarheden gezegd, gepubliceerd worden.
Beste Sigrid, je hebt een punt, het staat er te stellig want het is de persoonlijke beleving van de schipper, daarom zou er moeten staan:
Wel krijgen we via messenger een berichtje van een collega-zeiler. Ze zeilt solo en voelt zich niet veilig in Rio Dulce, Guatemala.
Groet en behouden vaart! Eric Westerveld