Niels en Rosan zijn in 2023 vertrokken voor een reis van vijf jaar met hun Sigma 38OOD zeilboot. De twintigers zijn, zoals ze dat zelf zeggen, met tussenpensioen. Voor Zeilen doen ze verslag van hun droomreis. Daarnaast houden ze een vlog bij op hun YouTube-kanaal.
Ken je dat gevoel? Van euforie, trots en opluchting, dat je de hele nacht zo hebt weten te navigeren dat je alle onweersbuien om je heen hebt kunnen ontwijken? Zo niet: vooral houden zo!
Nachtzicht
Nachtzicht, dat is hoe ze het noemen als je ogen zich aangepast hebben aan de duisternis, en je dus goed in het donker kan zien. Onze hele boot is er op ingericht dat dat nachtzicht niet verpest wordt. In de kajuit hangen rode lampjes, de schermpjes van de navigatie gaan op nachtmodus en zelfs op mn telefoon heb ik het donkere thema gekozen en donkere achtergronden ingesteld. Maar terwijl we deze eerste nacht van Aruba richting Panama varen maakt het allemaal niet zo veel uit. Elke tien seconden worden we verblind door fel oplichtende wolken in de buurt van de Colombiaanse kust. Enkele tientallen mijlen zuidelijk van ons onweert het stevig en we zijn blij dat we ervoor gekozen hebben om goed vrij te blijven van het noordelijkste puntje vasteland van Zuid-Amerika.
Tien mijl zuidelijker vaart nog een zeilboot. Het zijn onze vrienden van Ceder, een catamaran. Ze zullen wat dichter bij het onweer zitten dan wij dus zolang het bij hen goed gaat, zal het bij ons ook wel goed komen. En als ze wel in de problemen komen, kunnen wij ze nog helpen. Het geeft een fijn gev… PETS! Zachtjes hoor ik naast me iets een soort van smak maken tegen de boot. Het kan maar een ding zijn. Ik doe m’n zaklamp aan een zie direct een vliegend visje dat in paniek over het dek rondspartelt. Na een paar verwoede pogingen om het beestje weer het water in te krijgen heb ik hem eindelijk te pakken. Hup, over de voetrail en dan kan ‘ie weer lekker verder zwemmen. Ik ben benieuwd of het nog eens gaat gebeuren dat er eentje precies door een raam naar binnen springt om vervolgens de hele kajuit door te spartelen…
Fantasievrienden
Het geeft fijn gevoel als er iemand bij je in de buurt vaart op zo’n grote tocht. Daarom maken we vaak vrienden terwijl we een lange tocht zeilen. En dat terwijl we die nieuwe vrienden soms niet eens zien, meestal niet eens spreken, en eigenlijk nooit ontmoeten. Hoe dat gaat? Nou gewoon, als we een zeilboot zien varen op de AIS die ongeveer dezelfde kant op gaat als wij, dan bestempelen we die tot vrienden. Alleen hebben twee boten nooit precies dezelfde snelheid en het is altijd een kwestie van tijd voor we ze weer uit het oog verliezen. En dus vragen we dan zo af en toe aan elkaar: zijn onze vrienden er nog? Dat er nu een boot bij ons in de buurt vaart waar we niet alleen in onze fantasie mee bevriend zijn is redelijk uniek, maar het zal een kwestie van tijd zijn voordat we ook hen uit het oog verliezen.
“Ceder, Ceder, hier Strider, Strider, over”. Ineens zagen we onze catamaranvrienden hun koers 90 graden verleggen. Recht richting de Colombiaanse kust. Wat is er aan de hand? Zouden ze in de problemen zitten? Problemen met onweer? Geraakt door de bliksem? Mast overboord? Er gaan en hoop mogelijkheden door ons hoofd. Wat is hier aan de hand? Er komt geen reactie op onze marifoonoproep. Ik probeer het nog een keer. Weer blijft het stil. Zou er dan toch echt iets mis zijn? Via onze satellietmessenger sturen we mijn vader een berichtje, met de vraag of hij ze via WhatsApp wil vragen of er iets mis is, en of ze hulp nodig hebben (ze hebben Starlink). We blijven ze volgen via de AIS. Het AIS signaal blijft zichtbaar. Dat sluit al een hoop uit. De mast staat nog en er is nog stroom. De snelheid blijft constant, zij het laag. We concluderen dat er wat aan de hand moet zijn, maar dat het niet ernstig is. We varen door, hopende dat we snel wat duidelijkheid krijgen.
Tussen de lichtflitsen
Die duidelijkheid komt uiteindelijk de volgende dag. Opgelucht halen we adem. Ze zijn oké, maar waren in een gigantische onweersbui terecht gekomen en hadden daarom besloten hun koers te verleggen, hopende uit de bui te kunnen varen. Het lukte niet, en zeven uur lang hebben ze tussen de lichtflitsen gevaren. Nog weer een dag later zien we ze ineens achter ons op de AIS verschijnen. Een paar uur later zijn ze binnen marifoonbereik. We horen dat ze ook de tweede nacht slecht weer hebben gehad. Als we vertellen dat wij geen enkele bui over hebben gekregen, grappen ze dat ze dan maar bij ons gaan blijven varen. Samen varen we de derde nacht in. Al snel ontstaan voor ons, achter ons en over bakboord flinke onweersbuien. En dus gaan we maar stuurboord uit. Bijna 90 graden boven onze bestemming, maar dat kan ons weinig schelen. Veiligheid voorop. Richting onze bestemming varen doen we overdag wel weer.
Vijf dagen na vertrek uit Aruba komen we aan in Panama. Het waren vijf onrustige nachten, waarin gelukkig niets mis is gegaan, en vijf prachtige dagen met veelal goede wind en lekker weer.
Bekijk ook de eerdere avonturen van Niels en Rosan:
- Twee twintigers met tussenpensioen: bezit bezwaart
- Twee twintigers met tussenpensioen: we missen het cruisersleven
- Twee twintigers met tussenpensioen: grootste oversteek tot nu toe – De Golf van Biskaje!
- Twee twintigers met tussenpensioen: nu al verslaafd aan pensioen
- Twee twintigers met tussenpensioen: hoe zes woorden ons leven veranderden
- Twee twintigers met tussenpensioen: Stap 1
