Twee twintigers met tussenpensioen: buien omzeilen

Niels en Rosan zijn in 2023 vertrokken voor een reis van vijf jaar met hun Sigma 38OOD zeilboot. De twintigers zijn, zoals ze dat zelf zeggen, met tussenpensioen. Voor Zeilen doen ze verslag van hun droomreis. Daarnaast houden ze een vlog bij op hun YouTube-kanaal.

De garde. Je weet wel, dat ding waar je pannekoekenbeslag mee maakt. Ergens anders gebruiken we hem ook niet voor. Om de een of andere reden is hij bijzonder gevoelig voor de zoute omgeving waarin we ons al tien maanden bevinden. We waren al aan de derde toe, deze keer eentje met plastic er omheen. Hij begon wat sporen van roest te vertonen, maar kreeg niet de kans echt te gaan roesten. Een paar dagen terug zat hij per ongeluk klem in het laatje. Einde garde drie. Daar moeten we op Curaçao dan ook maar naar op zoek. Tijdens onze tocht die kant op moeten we dan maar een vork gebruiken om het beslag te maken… 

Buien

We varen op zo’n 50 mijl ten oosten van Curaçao, en dus redelijk in de buurt van Bonaire. Om ons heen flitsen de onweersbuien en ontwikkelen zich daarnaast diverse gewone buien. Het gaat allemaal met de nodige wind gepaard en we varen dan ook met volledig teruggereefd grootzeil en zonder genua. Ondanks de duisternis van de nacht zag ik twee uur terug al dat zich richting Bonaire wat buien aan het ontwikkelen waren. Sindsdien ben ik het in de gaten aan het houden en heb ik geconstateerd dat het meest heftige onweer ten zuiden van Bonaire tot ontwikkeling komt. Het oorspronkelijke plan om Bonaire ten noorden van ons te houden gaat in de prullenbak. Ik gijp en zet koers richting het andere puntje van Bonaire. Die koers blijft alleen niet zo stabiel als hij de rest van de oversteek was. 

Dronken zeeman

Als we dat laatste stuk richting Bonaire op de kaart terug zouden kijken zou je denken dat ik dronken was op dat deel van de route, maar diverse (succesvolle) pogingen om wat buien te ontwijken praten de heftig slingerende track weer goed. De maanloze nacht maakt het navigeren om de buien heen wat uitdagender, maar het lukt toch aardig. Zo af en toe zie ik tussen het wolkenpakket door een paar sterren tevoorschijn komen. Regelmatig verraden gitzwarte vlekken in de lucht dat de volgend bui weer op komst is. Spannend? Ja, een beetje. Ik zou liegen als ik zei dat het me niets deed verder. Maar het is vooral heel leuk. De meeste wachten zijn wat saai omdat er niet zoveel gebeurt, maar deze wacht is een mooie uitdaging. Door af en toe te gijpen, wat op de loeven, wat af te vallen, weet ik het ergste te ontwijken. Met echter nog steeds een stevige wind bruisen we voort over de Caraïbische zee, gestuurd door onze windvaanzelfstuurinrichting die het ondanks (of juist door) de vlagen van 8 Beaufort en de stevige golven schuin van achteren feilloos doet. 

Wachtsystemen

Ik heb inmiddels de eerste vier uur van m’n shift erop zitten en heb er nog vier te gaan. Waarschijnlijk zijn we Bonaire al een aantal mijl gepasseerd als Rosan mij straks af komt lossen. We hebben deze tocht een ander wachtsysteem dan anders. Tot nu toe deden we gedurende de nacht vier uur op, vier uur af. Dus vier uur Rosan, vier uur Niels, vier uur Rosan, vier uur Niels. We hadden dan allebei een shift waarin het grotendeels licht was, en eentje waarin het volledig donker was. Rosan gaf echter aan dat ze het toch nog steeds niet fijn vindt om in het donker te zeilen (en dan vooral om dan wacht te lopen) en dus hebben we het wat omgegooid. Nu begint Rosan met een shift van vier uur, waarin het voor de helft nog licht is. Vervolgens doe ik een shift van acht uur, waarin in het laatste uur de zon weer opkomt. En dan sluit Rosan het wachtlopen weer af met de laatste vier uur, waarin het dus volledig licht is.

Een ongebruikelijk systeem? Misschien wel. Maar werkt het voor ons? Ja, uitstekend! De eerste nacht was even wennen voor mij, maar de andere nachten ging het prima. Grote kans dat we dit vaker zo gaan doen. Ter extra controle had Rosan dan trouwens wel halverwege mijn wacht nog een wekker staan. Dan kon ze even checken of alles bij mij nog in orde was, gewoon voor de zekerheid, en dat was het gelukkig elke keer zo.

Als een baksteen  

Zes uur ‘s ochtends. Rosan komt met een nog wat slaperig uitziende blik op het gezicht naar buiten. Ik geef een korte samenvatting van wat er de afgelopen uren allemaal gebeurd is, welke koers we ongeveer moeten varen en waarom Bonaire ineens zuidelijk van ons ligt. En verder laat ik er geen gras over groeien. Snel naar bed! Dat is het voordeel van zo’n lange wacht, ik ben aan het einde best moe en slaap dan ook binnen vijf minuten als een baksteen. Ik heb niet eens de tijd meer om me af te vragen of bakstenen eigenlijk wel slapen…

Tekst en foto’s: Niels en Rosan

Lees ook: Twee twintigers met tussenpensioen: cruiseboottoeristenstad