Sailors for Sustainability: Gestrand in Nieuw-Zeeland

“Wat gaan we doen?”, vraagt Floris. Het onderwerp hangt al een tijdje in de lucht. De afgelopen maanden waren we druk met bootklussen en maakten we een roadtrip over het Noorder- én Zuidereiland. Maar nu Luci weer in het water ligt en onze visa bijna zijn verlopen, dringt de vraag zich plotseling op. “Wat zijn onze opties”, antwoordt Ivar. “Laten we in ieder geval een aanvraag indienen om langer in Nieuw-Zeeland te mogen blijven, terwijl we dat uitzoeken”, zegt Floris beslist.

Gelukkig zijn we niet de enigen die met dit vraagstuk worstelen. De meeste van onze buren in de marina liggen hier al een jaar langer dan wij. Dat maakt de situatie voor hen nog urgenter: ze willen weg uit Nieuw-Zeeland. Vanwege familie, geld, of gewoon omdat het tijd is om verder te gaan. De vrijheid om je volgende bestemming te kiezen, dat is waar het om draait bij wereldzeilen. Maar vanwege de pandemie is juist díe vrijheid grotendeels verdwenen. Hoe gaan zeilers daarmee om?

Doorvaren?

Natuurlijk wil je als wereldzeiler het liefst dóór. Maar in Zuidoost-Azië en Oceanië is alleen Fiji toegankelijk. Elk ander land houdt de maritieme grenzen potdicht. Nou schijnt Fiji fantastisch te zijn, maar het heeft ook een groot nadeel. Het ligt midden in orkaangebied; tussen december en mei wil je daar als zeiler niet zijn. De boten die wel die kant op gingen, waren Kiwi’s. Die zijn gewend “to the islands” te varen voor een seizoen. Voordat het orkaanseizoen losbarst kunnen ze zonder veel gedoe terug. Voor internationale zeilers ligt dat anders, omdat je vanwege de pandemie maar één keer toestemming krijgt om naar Nieuw-Zeeland te komen voor essentieel bootonderhoud. Wie vanaf hier naar Fiji vaart, moet dus hopen op de coulance van Australië of Indonesië om daar te schuilen. Die gok neemt niemand hier.

Verschillende buitenlandse zeilers in Whangarei hebben een aanvraag ingediend om naar Australië te mogen. Maar de één na de ander wordt afgewezen. Onze Britse havenburen Paul en Sally van SY Baggy krijgen tot ieders verbazing wél toestemming. Ze zijn de enigen en pakken deze kans met beide handen aan. Bij hun afscheid vertellen ze wat ze verder van plan zijn: een lange non-stop etappe naar La Réunion, waar ze wél heen mogen nadat hun Australische visa zijn verlopen. Onze landgenoten Henk en Marjolein van SY Jori besloten hetzelfde, een tocht van bijna 8.000 zeemijl zonder stop. Via e-mail volgden we hun tweeënzestigdaagse monstertocht, vol wisselend weer, technische problemen en een ternauwernood gedoogde ankerstop op Cocos Keeling. Wat een helden! Maar het verklaart wel waarom ‘doorvaarders’ hier de minderheid zijn.

Vervoeren?

De Duitse zeilers Marie en Dietmar ontmoeten we op hun afscheidsfeestje. Binnenkort varen ze naar Auckland. Daar wordt hun SY Greyhound op een transportschip getakeld, terug naar Europa. “Na anderhalf jaar hier liggen vinden we het de hoogste tijd om weer te zeilen”, vertellen ze. “In de Middellandse Zee kan dat en dan zijn we ook nog dichter bij huis.” Anders zeilers zouden hen graag achterna willen, maar de meesten deinzen terug voor de hoge kosten van deze optie. Het moge duidelijk zijn: zeilen waar je wilt is in deze tijden niet voor iedereen weggelegd. Voor sommigen zit er niets anders op dan plannen maken zónder boot.

Stallen?

Ook onze buren Ulla en Pelle geven een afscheidsfeestje, waar de bubbels rijkelijk vloeien. Hun SY Loupan stallen ze op de wal terwijl ze zelf naar Zweden vliegen. “We missen onze familie te veel”, lichten ze toe. “We willen ons jongste kleinkind in levenden lijve bewonderen. We zien wel wanneer we weer terug naar de boot kunnen om onze reis te vervolgen.”

Een vlucht naar huis is zo geregeld. Groot vraagteken is alleen wanneer je weer terug kunt, want Nieuw-Zeeland houdt de grenzen voor onbepaalde tijd hermetisch gesloten voor álle buitenlanders. Toch is de Loupan de zoveelste boot die hier achterblijft. Geduldig wachten ze tot hun eigenaren het land weer in mogen, al duurt dat soms al jaren. Maar voor veel zeilers is de boot hun huis. Daarom is achterlaten vaak geen optie, tenzij je bereid bent voor een radicale optie te kiezen.

Verkopen?

Martin en Ellen van SY Acapella hebben hun schip op TradeMe gezet – de lokale Marktplaats. “We hebben met veel plezier aan boord gewoond en vervolgens negen jaar over de wereldzeeën rondgezworven. Maar we zijn nu klaar voor nieuw avontuur”, vertelt Martin met een brede glimlach. Hun keurig onderhouden Bavaria 46 blijkt goed in de smaak te vallen bij de Kiwi’s. Binnen een week is de verkoop rond. Dat is even slikken. Als we aan boord de geslaagde verkoop vieren, pinken ze een traantje weg. “Wat hebben we een geweldige tijd gehad op het water. We zullen het enorm missen”, snikken ze. Wij hen ook!

Blijven!

Maar er zijn ook havenburen die wortelschieten. Zoals de Amerikaanse Tracy en Dean van de SY Knot-Home. Ze hebben inmiddels allebei een baan, hun kinderen gaan naar school in Whangarei, en zijn ze bezig met een verblijfsvergunning. Al is daar wel wat voor nodig: minimaal vijf jaar vast werk en gedurende die periode in het land blijven. De eisen van de immigratiedienst zijn strenger geworden, zo horen we van Nederlandse zeilers die jaren geleden besloten hier te blijven.

Dus. Wat doen wij?

“We hebben nog steeds geen ankerketting”, zegt Floris als hij de e-mails checkt. “Ze weten niet eens wanneer hij op transport gaat!” De levering duurt veel langer dan verwacht. En ook een onderdeel voor de elektrische autopiloot loopt vertraging op. Wel hebben we goed nieuws van de immigratiedienst: ons verzoek om langer te mogen blijven is ingewilligd. Nog even blijven wordt ons zo wel heel makkelijk gemaakt. Terwijl we op de nodige bootonderdelen wachten, valt er nog genoeg te ontdekken hier. Bepaald geen straf om in dit prachtige land gestrand te zijn! De échte beslissing stellen we nog even uit.

Meer informatie? Kijk hier voor duurzame oplossingen en de zeilavonturen van Sailors for Sustainability.

Meer vertrekkersverhalen? Lees alles van Column Anna,  Black Moon en bekijk de vlog van Yndeleau.