Flessenpost Black Moon: We zijn er bijna

Eind juli 2020 zijn dertigers Greetje Tops en Niels Eikelboom uit Nederland vertrokken met Black Moon, hun Taling 33, voor een wereldreis. Iedere drie weken ontvangt de redactie van Zeilen hun flessenpost, met daarin alle avonturen en uitdagingen.

“Wat is alles dichtbij” merk ik op. Het ene na het andere eilandje volgt elkaar in rap tempo op. Zo op de kaart lijkt de Ionische Zee een gigantisch gebied, maar de schaal verklapt hoe miniatuur het in werkelijkheid is. Het lijkt wel een maquette van wat we inmiddels gewend zijn. Nog iets ongewoons: de zeilboten varen kriskras door elkaar. De een zeilt aan de wind, de ander voor de wind, weer een ander klungelt wat aan in willekeurige richting. Sommige zeiljachten motoren met maar liefst 7 knopen, omdat ze per se op die ene plek willen ankeren voordat het druk wordt. En wij? Wij zeilen rustig de nacht in. We zijn er bijna. Nog een laatste kanaal en dan zijn we op onze voorlopige “eindbestemming”: Nydri, op het Griekse schiereiland Lefkas. Dan hebben we even genoeg mijlen gemaakt voor het jaar. Alhoewel we vanuit hier ook nog een retourtje Nederland plannen. We zijn er bijna…

Corinth kanaal

Vanuit Kreta boeken we een doorvaart door het Corinth kanaal. Deze kunstmatige route tussen de rotsen is niet alleen populair vanwege de beleving, maar vooral handig als short-cut en om de soms heftige condities zuidelijker te vermijden. Echter, met slechts 4 mijl is dit in het duurste kanaal ter wereld. Wij betalen voor onze 33 voet zo´n 160 euro. Vergeleken met het Suezkanaal á 500 euro en het Panamakanaal á 2.600 euro, die beide twee dagen duren, valt dit in het niets, maar in verhouding is het dus veel duurder. Zeker als je meerekent dat er geen sluizen zijn en er ook geen extra mankracht aan boord komt. Het is slechts een uurtje varen. Maar zó mooi dat het zelfs een bezienswaardigheid is vanaf de brug. Mensen zwaaien naar ons.

De brug is te hoog om mensen te vragen een foto te sturen

Toeter op een waterscooter

We zijn er bijna. “Mmmhh, het ruikt hier naar eucalyptus”. Daar in de verte ligt een bos, kale bomen welteverstaan, ook wel masten genoemd. En rondom al die masten is veel groen. Lefkas ruikt lekker. We sturen het neusje van Black Moon de baai van Nydri in. Net wanneer we het drijvende dorp invaren, komt er een waterscooter op ons afsjezen. Al toeterend, met een grote Nederlandse vlag achterop, cirkelt hij vijf keer om ons heen. We bevinden ons in een tweestrijd tussen bukken en meejuichen. Zijn enthousiasme is aanstekelijk, blozend juichen we mee. We voelen ons vereerd dat onbekende mensen ons zo hartelijk verwelkomen. Even later proosten we met twee nieuwe vrienden op onze aankomst. Simon blijkt een vriend van Anne te zijn. En met Anne heb ik al vier jaar online contact. Zie, de Ionische zee is werkelijk een klein wereldje.

Schipperen

Vier jaar geleden kwam ik al met Anne in contact. Zij is van dezelfde lichting vertrekkers, maar had al direct het plan om vanuit Nederland naar Griekenland te gaan. In Portugal regelde ze een pakketje voor ons en een paar jaar geleden heb ik haar geïnterviewd over haar nieuwe 1-euro boot. In de tussentijd heeft ze haar Yachtmaster certificering gehaald – wat wij ook van plan zijn later dit jaar – en schippert ze gedurende het hoogseizoen op tot wel 50 voet jachten door Griekenland. Bij aankomst maakt ze ons wegwijs in Nydri, stelt ze ons voor aan haar vrienden, biedt aan haar auto over te kopen en via haar weten we zelfs wat betaalde klussen te ritselen.

Eerste klus

Zodoende ontmoeten we ook Marco, een Italiaanse zeiler die al 30 jaar onder de Griekse zon woont, zeilt, klust, leeft. Zijn nieuwe boot is na twee jaar op het droge bijna klaar om te water te laten. Tijdens een wijntje bij hem aan boord besluiten we hem te helpen met de laatste voorbereidingen. De laatste speedboten van de avond scheuren voorbij. Het water verplaatst zich tot ver over de wal. Golven klotsen hoorbaar tot onder de kuip, daar waar wij hoog en droog zitten, met een fantoompijn tot gevolg. Het schip verroert uiteraard geen vin, maar we zouden geen zeilers zijn als we er ons niet aan zouden ergeren. Het zit in de genen. “Malaka” roepen we in koor.

Mijlen vs kilometers

Het scheldwoord Malaka wordt breed en veelvuldig ingezet door de locals. En ze vinden het zelfs hilarisch als buitenlanders het ook te pas en te onpas inzetten. We beginnen dus al wat Griekse woordjes te leren en sommige daarvan leer je nu eenmaal snel aan. Net als waar de lekkerste eettentjes en de handigste zaakjes te vinden zijn. Dat gaat snel als je met twee reeds ingeburgerde zeilers op pad gaat. Dankzij Anne en Marco maken we een hele zachte landing op Nydri. Het voelt als een warm bad; comfortabel, vloeibaar, als vanzelf. We rusten goed uit, we werken wanneer nodig, we tafelen tot laat in de avond. Het Griekse ritme.

Wat we niet doen is zeilen, maar dat is niet erg. Zoals al eerder gezegd, we hebben genoeg mijlen voor dit jaar gemaakt. Totdat we besluiten de auto van Anne over te kopen. Het plan is om daarmee naar Nederland te rijden, in plaats van te vliegen, wat op ongeveer hetzelfde bedrag neerkomt. Het zijn dan geen mijlen, maar wel ruim 2.500 kilometers. Enkele reis. Dat we beide in geen jaren hebben gereden negeren me maar gemakshalve. En oeps, mijn rijbewijs is zelfs verlopen… Malaka! We zijn er bijna, maar nog niet helemaal.

Tekst en beeld: Greetje Tops

Klik hier voor alle andere avonturen van Black Moon. Je kunt de vertrekkers ook op Instagram en Facebook volgen.