Voor onze boeg doemen de hoogste kustbergen ter wereld op, we passeren ze in het ochtendgloren. We beloven elkaar om deze mooie ankerbaaien later te bezoeken. Eerst gaan we naar Santa Marta Marina om in te klaren en schoon schip te maken. Na Suriname – tevens Zuid-Amerika – hebben we zes maanden achter anker gelegen. Wat een luxe dus om weer even naar een marina te gaan! We vallen in een warm bad door de hereniging met bekende cruiservrienden. Of we de komende vier dagen mee op citytrip naar Cartagena gaan? ‘s Morgens al. Waarom niet?! Santa Marta wacht heus wel op ons, de berg erboven spoelt ook vast niet weg en de ankerbaaitjes bezoeken we wel als we even van de drukte willen ontsnappen. Want druk is het. Overweldigend druk. Tijdens deze vier trips krijgen we een redelijk goede indruk van Colombia; alles gaat met volledige overgave. Als één grote waterval.
Cartagena: metropool
De vijf uur durende taxirit langs de kust eindigt midden in het centrum van Cartagena, een grote stad met van oudsher een belangrijke havenplaats voor de handel. Gedropt in onze overduidelijk toeristische toestand worden we direct omsingeld door straatverkopers. Voor we naar onze kamers kunnen, ploffen we neer op een terras dat aan een parkje grenst. Grote fout. Er is geen enkel gesprek met elkaar mogelijk, want iedere vijf seconden doet de opvolgende straatverkoper een poging. Een vriend steekt een sigaartje op. En jawel, daar komt de sigarenverkoper. De mannen besluiten een potje schaak te spelen. Binnen luttele seconden wordt er een arrangement aan schaakborden te koop aangeboden. Voor de grap prijzen we de onze aan. “Good quality, good price”, grappen we. Maar de mensen zijn enorm gastvrij en proberen ze op creatieve manieren geld te verdienen.
Een klein beetje schaduw in Cartagena 
Kleurrijk Cartagena
Overdag slenteren we in de moordende hitte door de stad. Standbeelden hier, musea daar. Er is gewoonweg te veel te zien in te korte tijd. De architectuur is prachtig, dus we houden de pas erin om zoveel mogelijk te zien en “No, gracias-sen” erop los. Totdat het zo´n gewoonte wordt dat ik dat verkoelende drankje achteraf gezien best wel had willen kopen. Dan begint het ineens te stortregenen – en tadaa – de paraplu´s zijn in de aanbieding. Terwijl de straten onderstromen (lees: de rioolputten overstromen) proberen we een begaande weg naar dat ene museum te vinden. Over enkele straten liggen planken of blokken steen om met enigszins droge voeten aan de overkant te komen.
Minca: oud bergdorpje in de natuur
Uitgeput van de stadse indrukken rusten we een paar dagen uit aan boord. De haven is goed beveiligd, hier komt geen straatverkoper binnen. Ik voel me een westerse tuthola, maar na vier dagen op zee was het behoorlijk overweldigend: met een clubje internationale vrienden in zo´n drukke stad, een nieuwe cultuur, een vreemde taal. We boeken een avontuurlijke accommodatie in Minca. Met z´n tweetjes. Minca is een inheems dorpje in de bergen vlak boven Santa Marta. Het is slechts 45 uur rijden met een taxi of collectivo-busje. Vanuit het drukke centrum slinger je zo de bergen in en voel je de temperatuur geleidelijk aan dalen. Minca bevindt zich in een subtropisch klimaat en is dan ook omlijst met tropisch groen en gevuld met koffie- en cacaoplantages en watervallen…
Het dorpje Minca bestaat uit één hoofdweg met twee zijstraatjes. Dat is niet bepaald een dagvullend programma, dus op iedere hoek staan crossmotoren stand-by als opvolgende taxihaltes. Nee, wij zijn Niels en Greetje, wij gaan gewoon hiken. Enthousiast kijk ik op vanuit de reisgids: “Deze trail heeft twee watervallen!”. De eerste vinden we al na een uur, is al prachtig en smaakt naar meer. We gaan door naar de volgende, welke het zweten zeker de moeite waard was. Het natuurgeweld op mijn hoofd was enorm. Om deze ervaring in perspectief te zetten: normaal bestaat onze dagelijkse douche uit amper vijf liter water, vanuit een emmertje achter op dek. Dit water was verrassend koud, maar oh zo lekker!
Onder een waterval Precolumbiaans gesteente Hiken Minca en in de verte Santa Marta
Na een kwartier afdalen beginnen mijn scheepsknieën – voorheen kantoorknieën – al tegen te stribbelen. Opgelucht dat ook hier een crossmotor tactisch opgesteld staat, besluiten we het ons dan toch maar makkelijk te maken. Voor de locals is een paar dollar heel veel geld. En aangezien het al halverwege de middag is, kopen we zelf ook tijd. Nadat we al glibberend Minca naderen, crossen we de andere heuvel op om gelijk een koffieplantage te bezoeken. Met een kilo lokale bonen gaan we de dag erop terug naar huis voor het volgende uitstapje.
Tyrona: nationaal park
Onze kuipvloer is gevuld met twaalf blote voeten en vier hondenpootjes. Beurtelings hosten we een floating dinner: gegrilde kip en groente, vers gevangen vis in pastaroomsaus met een gemengde salade van alles wat nog vers op de boten te vinden is. Met drie zeilboten liggen we aan de voet van de hoogste kustbergen ter wereld: de Sierra Nevada. Een weekje gaan we, dachten we. Dit zijn er uiteindelijk tien geworden. Off grid. Offline. Wat doe je dan zoal? Zeilen, snorkelen, freediven, speervissen, visjes grillen, hiken, een strandwandeling, uit een vers gehakte kokosnoot drinken (met een scheutje rum erin), een vuurtje op het strand maken, een aapje voeren.
En terwijl we zo met z´n allen in de kuip of rondom een vuurtje zitten, delen we niet alleen eten en drankjes, maar ook ervaringen, idealen en toekomstplannen. We leven in een wereld zonder corona. Niet omdat we onze koppen in het strandzand steken, maar simpelweg omdat het hier niet zo leeft. De angst bedoel ik dan. We volgen het nieuws amper – of laten ons er in ieder geval niet zo door beïnvloeden – enkel de restricties die voor ons echt van belang zijn om door te kunnen reizen. We leven de dag met als voornaamste doel: voldoende vis voor zes personen vangen en het drinkwaterniveau op peil houden…
Watermakerperikelen in Santa Marta
Eenmaal terug in de Marina van Santa Marta proberen we onze watermaker nogmaals aan de praat te krijgen. In Tyrona hadden we al een paar pogingen gedaan, omdat we vanachter het anker schoner zeewater konden pompen. Omdat het een tweedehandse watermaker is, hebben we het membraan en een paar rubberen ringetjes vervangen. Het membraan is het fijnste filter dat het zout eruit perst. Maar na iedere ontmanteling lijkt er iets anders mis te zijn: lucht in het circuit, te weinig pompvermogen, een rubber ringetje dat knapt, ga zo maar door. Tot op heden heeft het apparaatje voornamelijk bloed, zweet en tranen geproduceerd. Niet bepaald een waterval dus. En dit is nog maar één ding op de lange klussenlijst, dus erg veel zin en tijd om de toerist uit te hangen hebben we niet meer. Doordat het eten op straat zo goedkoop en gezellig is, verkennen we de oudste stad van Colombia alsnog in de avonduurtjes.
Volgende bestemming: onbewoond eiland
Kijkend naar de beperkingen in Nederland voel ik me enerzijds egoïstisch dat we deze reis maken. Anderzijds bewijzen we hiermee dat vrijheid nog bestaat en dat we dan ook vooral moeten blijven reizen zolang dat kan; voor onszelf en voor eenieder die daar niet toe in staat is. We zijn ondanks alle angsten en waarschuwingen toch “gewoon” in Colombia aangekomen. Wie had dat gedacht tijdens ons vertrek 18 maanden geleden, toen de pandemie ook in Nederland was aanbeland? Op het moment van schrijven vragen we online toegang tot Panama. Hier gaan we de San Blas eilanden bezoeken, het merendeel van de 378 eilanden zijn onbewoond!
Eind juli 2020 zijn dertigers Greetje Tops en Niels Eikelboom uit Nederland vertrokken met Black Moon, hun Taling 33, voor een wereldreis. Iedere drie weken ontvangt de redactie van Zeilen hun flessenpost, met daarin alle avonturen en uitdagingen.
Klik hier voor alle andere avonturen van Black Moon, en klik hieronder voor hun sociale media:
Wil je meer vertrekkersverhalen lezen? Ontdek de avonturen van Column Anna, Sailors for Sustainability en Yndeleau.
Foto’s en tekst zijn van Greetje Tops en Niels Eikelboom van Sailing Black Moon
