De verhalen van Mark Slats lijken soms te mooi of te spannend om waar te zijn. Het zijn verhalen die de moeite waard zijn om vast te leggen. Die taak nam Micha Jacobs op zich. Hij schrijft op dit moment voor Uitgeverij Hollandia een boek over Mark Slats en zijn avonturen op land, maar vooral op zee. Onderweg naar Hobart vertelt hij aan Zeilen hoe hij dat aanpakt en hoe Mark Slats op dit moment zijn leven beheert.

Voicememo’s en een tracker

(c) Klaas Wiersma

Het schrijven van Marks boek is voor mij net zo’n groot avontuur als de Golden Globe Race zelf. Eigenlijk zijn het twee werelden die parallel lopen: de reis die hij maakt, maak ik in mijn hoofd. Dat maakt het tegelijkertijd ook erg lastig, want ik schrijf geen fictie. Alles wat op zee gebeurt, moet ik weten, en wel zo gedetailleerd mogelijk. Maar hoe kom je aan informatie van iemand als er geen direct contact mogelijk is? De enige informatie die ik tot nu toe tot mijn beschikking heb, zijn voicememo’s die Mark aan boord inspreekt en die via zendamateurs in Zuid-Afrika, Australië en Nieuw-Zeeland in Nederland terecht komen. Ook volg ik een paar keer per dag zijn live-tracker. Nog voordat ik ’s ochtends opsta, heb ik al op mijn telefoon gekeken waar hij zit. Als ik naar het toilet moet, gaat de telefoon mee en blijf ik langer dan normaal zitten.

Ook Slats’ roeiavontuur komt aan het bod in het boek.
(c) Ben Duffy

Open lijn

Door alles minutieus te volgen, krijg ik een beeld van hoe hij zich voelt, voor welke uitdagingen hij staat en hoe de boot zich houdt. Maar dat is bij lange na niet genoeg, en zeker niet accuraat. Als je een boek over iemand schrijft wil je een open lijn met hem hebben, hem in de ogen kunnen kijken en een vraag kunnen stellen als je iets niet begrijpt. Anders ontstaat er een afstand waar je als schrijver eigenlijk niet op zit te wachten. Dat is ook de reden waarom ik naar Tasmanië vlieg. Hoe kort de tijd ook zal zijn dat ik hem daar spreek – volgens de laatste berichten is er na Tasmanië storm op komst en zal hij niet langer dan 2,5 uur in de haven van Hobart blijven – is het toch van essentieel belang voor het boek. De Golden Globe Race is dan ongeveer op de helft en het is het eerste echte ijkpunt om te zien hoe de vlag er werkelijk bij hangt. Is hij fysiek en mentaal in orde? Kan de boot de rest van de race aan? Allemaal informatie die ik uit eerste hand krijg in plaats van via een zendamateur.

Maar wat als je doodgaat op zee?

– Micha Jacobs, auteur

Uitdaging

Wat ook essentieel voor het boek zal zijn: als het goed is, heeft Mark onderweg een dagboek bijgehouden. Vellen vol papier, allemaal handgeschreven. Dat is natuurlijk ontzettend waardevol voor mij. Maar ook daarvan is het maar de vraag in welke staat het verkeert: is het droog gebleven of is het verloren gegaan in een storm? Je begrijpt het: makkelijk is het allemaal niet. Maar als het makkelijk zou zijn, dan had je geen uitdaging. Daarom zeilt Mark de Golden Globe Race en daarom schrijf ik zijn levensverhaal.

Dat boek komt er sowieso, getuige een gesprek dat ik met Mark voor de start in Les Sables-d’Olonne, afgelopen juli:

Ik: “Maar ik kan je niet bereiken als je op zee zit.”
Mark: “Dat geeft toch niet?”
Ik: “Het maakt het schrijven van een boek wel iets moeilijker.”
Mark: “Komt goed.”
Ik: “Maar wat als je doodgaat op zee?”
Mark: “Wat dan?”
Ik: “Hebben we dan nog wel een boek?”
Mark: “Dan hebben júíst een boek.”

In de winkel

Micha Jacobs, de auteur (c) Sander Boer

Wanneer het boek af is en in de winkel ligt, hangt volledig van Mark af. Of beter gezegd: van de wind. Tot nu toe gaan we ervan uit dat hij begin februari 2019 zal aankomen in Les Sables d’Olonne, Frankrijk. Nog diezelfde maand hoop ik dat het boek er zal zijn.

Omslagfoto: (c) Klaas Wiersma