Tijdens de debriefing met ons team van de eerste etappe hebben we afgesproken om er een paar schepjes bovenop te doen. Onze doelstelling is om ditmaal op het podium te eindigen. Minder fouten, snellere zeilmanoeuvres en betere navigatie staan op de lijst met verbeteringen. We beginnen met een opsteker door als eerste boot over de startlijn te knallen. In de nacht die volgt zakken we helaas een aantal plaatsen, omdat ruim tweederde van onze bemanning last heeft van zeeziekte en we simpelweg de manschappen missen om met volledig zeil te varen.
Een schepje erbovenop doen in een amateurwedstrijd werkt dus anders dan bij professionals. We moeten het wel een beetje menselijk houden. Geen probleem, we hebben nog ruim 3000 mijl te gaan. Nog kansen genoeg om ons terug te knokken in de kopgroep.
Ik zou bijna zeggen dat we de Stopover in Rio beter hadden kunnen overslaan. Niet dat we geen mooie tijd hebben gehad hoor, of dat ik niet hopeloos toe was aan een paar dagen in een normaal bed en een hete douche. Maar vrijwel direct na de start van de tweede etappe in de Clipper Round The World Race ben ik weer 48 uur lang flink zeeziek. De windsnelheden en de staat van de zee liegen er niet om. Vijfendertig knopen op de boeg en korte steile golven tot zo’n vijf meter hoogte waar we tegenin beuken. Moet je nagaan dat we het een kleine week voor aankomst in Rio nog dagen zonder wind moesten stellen. Ach ja, zo zal het altijd wat zijn. We zijn onderweg naar Kaapstad, de volgende Stopover.
Bijgeloof
Het feit dat ik niet bijgelovig ben maakt mij misschien geen echte zeezeiler. Elke schipper waarmee ik tot nu toe gezeild heb, heeft wel iets wat hij of zij absoluut niet aan boord wil hebben. Of het nou bananen zijn of dat je niet mag fluiten. Toch kan ik wel stellen dat we aan boord van Visit Seattle zo nu en dan een pechdag hebben. Of pechnacht in dit geval.
Ik begin mijn watch om elf uur ‘s avonds met het nieuws dat onze tacklijn zich op miraculeuze wijze om de boegspriet gewikkeld heeft. Nog geen twee minuten later sta ik met een collega te stoeien met een lijn waarop de krachten van een paar honderd vierkante meter zeil staan. Heerlijke manier van wakker worden; de adrenaline mengt zich al snel met ijskoud zeewater. Met behulp van de geweldige stuurkunst van Huw, onze skipper, krijgen we de lijn vrij gauw losgewerkt. Ik moest eigenlijk eerst naar het toilet dus nadat de rust aan dek is wedergekeerd en iedereen weer op zijn of haar positie zit ga ik naar beneden. Ik heb mijn reddingsvest nog geen drie seconden uit of ik hoor tumult. “Oh shit, what happened there?!” Al snel blijkt dat de Code 2 spinnaker uit de hemel is gevallen. Tijd voor een ‘all hands on deck’ en ik zie Huw snel zijn bed weer uitkomen. Anderhalf uur zwoegen later hebben we een aan stukken gescheurde Code 2 spinnaker aan dek, een sip kijkende bemanning ernaast. De krachten van het zeewater op het zeil hebben hun tol geëist.
De race gaat verder en dus haken we onze Yankee 1 aan. We sturen de off-watch terug naar bed en vervolgen onze koers richting Kaapstad. De volgende ochtend nemen we de schade wel op.
Uitwisselen
Een nieuwe etappe betekent ook een deels nieuwe crew in de Clipper Round The World Race. Niet iedereen neemt namelijk deel aan de gehele race, je kunt je ook inschrijven voor één of een aantal etappes. Voor ons team betekent dat negen afstappers en acht nieuwkomers. We streven ernaar om hen zo snel mogelijk wegwijs te maken aan boord met een korte opfriscursus voor de diverse zeilevoluties en een introductiemiddag over bijvoorbeeld veiligheid en alles wat we tot nu toe geleerd hebben. Dit gaat ze gemakkelijker af dan ik had verwacht en een aantal dagen na de start zeilen we weer als een goed geoliede machine.
Bij zeilen alleen blijft het niet. Als je twintig volwassenen uit allerlei windstreken bij elkaar zet in een omgeving als dit, dan krijg je te maken met interessante dynamiek. Ik sta versteld hoe weinig problemen we met elkaar hebben! Het is inspirerend om te zien hoe een ex-ballerina, een kroegbaas en een verpleegster uit het leger samen de tanden op elkaar zetten om midden in de nacht een zeil naar beneden te trekken. Dat terwijl de golven over hen heen knallen. Als ze vijfentwintig minuten later totaal doorweekt, maar gierend van het lachen terugkeren van dit avontuur, weet je dat daar een speciale band is ontstaan. Deze extreme omgeving werkt als ijzersterke lijm en vriendschappen voor het leven hangen in de lucht.
Lees hier ook het vorige blog ‘Aan boord’.
