Na een onstuimige oceaanoversteek van New York naar de Azoren, waarbij tijdens een nachtelijke storm het voorstag scheurt, begint Max van Keulen aan de laatste mijlen naar Rotterdam, zijn thuishaven. Alles gaat voorspoedig… totdat hij in het zicht van de haven wordt opgeschrikt door een misselijkmakend harde knal.
Het einde van mijn reis komt in zicht. Na een heftige oceaanoversteek van New York naar de Azoren, waarbij de boot flinke schade oploopt, lig ik nu al drie weken in de haven van Horta, op het eiland Faial. Deze haven is een bekende pleisterplaats voor zeilers van over de hele wereld, die onderweg zijn naar het Europese vaste land. We ontmoeten hier Japanners, Canadezen, Amerikanen, Zweden, Noren, Polen, Duitsers, Fransen, Spanjaarden, Italianen en – waar zijn ze eigenlijk niet? – Nederlanders.
Het is een traditie dat de bemanning van een jacht een muurschildering maakt op de havenkade, als aandenken aan de zeilreis. Ook wij nemen de verf en kwast ter hand en maken onze eigen ‘tegel’. Het heeft wel iets, om Anne Marie daar zo te zien staan, tussen al die andere duizenden boten die ons voorgingen. Na drie weken Horta is Anne Marie weer helemaal hersteld van haar stormschade. Het is tijd om verder te trekken. Mijn maatje Jan Willem stapt aan boord voor de laatste grote oversteek: van de Azoren naar Londen.
Weg voor de storm
De eerste nacht begint niet goed. “Max, ik ben misselijk,” mompelt Jan Willem. Ik verhoog nog zijn dosis zeeziektepillen, maar ben te laat: binnen enkele seconden ligt de pil met de rest van het avondeten verspreid over het dek. Over de rest van de reis maak ik me een beetje zorgen, want hoe gaat het goedkomen als hij al misselijk is bij een vlakke zee met nauwelijks wind? Ik schrob het dek en spoel de zure geur weg met het zoute zeewater. Jan Willem ligt inmiddels knock-out in zijn kooi, dus voor mij wordt het een nachtje doorhalen. Gelukkig is zijn zeeziekte de volgende ochtend verdwenen en dobberen we rustig verder.
De eerste vier dagen hebben we matige wind. Na de vijfde dag trekt de wind aan: er dreigt een enorm lagedrukgebied onze kant op te komen met windstoten van 45 tot 50 knopen. Koste wat kost willen we dit zware weer vermijden en we verleggen onze koers direct naar A Coruña, in de hoop de ellende zo te ontlopen. Het is erg frustrerend om niet rechtstreeks naar Londen te varen, maar onze strategie werkt. De storm gaat aan ons voorbij en we krijgen niet meer dan windkracht 6 over ons heen. Als we nog maar 40 mijl van het Spaanse vasteland zijn verwijderd, weerstaan we de verleiding even aan te leggen voor wat lekkere tapas. De tijd dringt, we moeten door.
Zeilen 12/2018
Wil je weten wat Max nog meer te vertellen heeft over de laatste etappe? Je leest zijn verhaal in Zeilen 12/2018! Koop het nummer hier online of in de winkel.
Omslagfoto en foto: Max van Keulen
Tekst: Max van Keulen
