Nu in Zeilen: ‘Goed kijken, horen en voelen’

Als een van de weinigen deed solozeiler Robert Rosen Jacobson tot drie keer toe mee aan de Mini Transat 650. Met de NED602 stak hij in 2009, 2011 en 2013 solo de oceaan over. Tijdens de monstertocht van ruim 4.300 zeemijl leerde hij wat persoonlijk leiderschap is. “Op het moment dat het erop aankomt, is het de kunst niet impulsief te handelen, maar rustig te blijven.”

Als het hogedrukgebied Azorenhoog op zijn plek ligt, zeil je met twee vingers in je neus naar de overkant, iedereen kan dat. Het komt er pas op aan als het langdurig tegenzit. De manier waarop je met tegenslagen omgaat bepaalt mede of en hoe succesvol je die oceaan kunt oversteken. Tot op heden in het leven is het me gelukt me overal uit te redden. Dat heeft te maken met lessen die ik tijdens het racen op de oceaan heb geleerd en met mijn persoonlijkheid.

Hongerklop

Bij oceaanracen draait het om persoonlijk leiderschap en daarmee goed voor jezelf zorgen. Dat begint ermee dat je tijdens een oversteek zorgdraagt voor je fysieke en mentale staat. Dat je voldoende calorieën naar binnen werkt en genoeg slaapt, dat is voor mij zo’n vijf uur per vierentwintig uur. Ik heb geen hongergevoel op de oceaan, dat is mijn achilleshiel. Je bent een knappe als je een zakje gedroogd eten van drie- tot zeshonderd kilocalorieën kunt klaarmaken op een Mini die alle kanten op stuitert. Dat schiet er bij mij vaak bij in, terwijl ik op extreme dagen zo’n vierduizend calorieën verbruik. Daardoor heb ik tijdens alle drie de solo-oceaanraces hongerklop gekregen. Dan kun je niet meer bewegen. Dat is funest. Je komt dan, zoals de Fransen zeggen, te ver in het rood. Dat betekent dat je uitgeput raakt. Dan ga je honderd procent de mist in. Je kunt niet meer helder observeren en logisch denken. Daardoor ben je niet in staat goede afwegingen te maken en de juiste beslissingen te nemen. Ik heb ervaren dat je in de snelkookpan van een Mini in vijf dagen een burn-out kunt krijgen als je jezelf niet in acht neemt en voorbij je eigen grenzen gaat, waar dat op de wal misschien wel vijf jaar duurt.

Zintuigen op scherp

Door goed te kijken, te horen en te voelen is me een hoop ellende bespaard gebleven. Het is vaak moeilijk om, als je binnen bent, waar te nemen wat er buiten aan de hand is. Mijn zintuigen zijn sterk ontwikkeld; ik word direct wakker als er iets mis is. Ik voer ooit om het Raz du Sein heen, op weg naar Ierland. Het was vroeg in de ochtend, het was mooi weer en ik moest nog vijf mijl varen naar de volgende boei. Ik besloot even twintig minuten te gaan slapen. Dat doe ik overigens altijd binnen; dat is een gouden regel die ik van de Fransen heb geleerd. Plotseling voelde ik in mijn slaap dat de boot heel stil werd. Ik hoorde alleen maar een soort ruisen. Direct wist ik: er klopt iets niet. Ik ben naar buiten gegaan en keek naar links. Daar zag ik op tweehonderd meter een vuurtoren.

Zeilen 05/2020

Ben je benieuwd naar de rest van het verhaal? Wat ging er bijna mis? Hoe gaat Robert om met angst? Wat vond hij een waanzinnige ervaring tijdens het oceaanracen? En hoe bewaart deze ervaren schipper de rust? Je leest het allemaal in Zeilen 05/2020! Koop het nummer hier online in de webshop of lees (het artikel in) Zeilen hier digitaal. De editie is ook tot en met woensdag 27 mei verkrijgbaar in de winkel.

Omslagfoto en foto: Floortje Gunst
Tekst: Floortje Gunst