Uit principe gebruiken Ivar en Floris hun dieselmotor zo min mogelijk. Een tocht van 1300 mijlen door de onbewoonde wildernis met vrijwel constante tegenwind en tegenstroom stelt dit duurzaamheidsprincipe danig op de proef. “Alleen als het gevaarlijk dreigt te worden, mag de motor aan.”
Het is dé vraag van de dag onder zeilers in Puerto Williams: ‘Wanneer vertrekken jullie?’ Ons antwoord trekt steevast verbaasde blikken. ‘We wachten op oostenwind’ is hier geen gebruikelijke strategie. Zijn we sarcastisch of serieus? Het waait hier bijna nooit uit het oosten, dus we begrijpen de verwarring. Ook als andere boten westwaarts dieselen op een zeldzame windstille dag, blijven we vastberaden. Als sailors for sustainability gaan we duurzaamheidsuitdagingen niet uit de weg. Al sinds ons vertrek uit Nederland nemen we het zeilen serieus en motoren we alleen als het echt niet anders kan. Om CO2-emissies en brandstofkosten tot een minimum te beperken, gebruiken we ook tijdens onze reis naar Puerto Montt zoveel mogelijk de kracht van de wind in plaats van de motor. De brandstof blijft dus op rantsoen en, in tegenstelling tot veel andere boten, zetten we geen volle dieseljerrycans aan dek.
De ene na de andere depressie
De ene na de andere depressieDeze ruim 1300 mijl lange etappe zal dwars door de onbewoonde wildernis gaan. Met maar een paar dorpen om onderweg te provianderen zullen we het vooral moeten doen met wat we aan boord hebben. In de weken voor ons vertrek vullen we alle hoeken en gaten van onze boot met voedsel. Het vooronder stouwen we vol met brandhout voor de kachel. Dagelijks bekijken we het weerbericht en zien we op het scherm een bevestiging van de ervaringen van andere zeilers in de zuidelijke zomer: harde tegenwind en veel regen. “Dit deel van het continent vangt als een reusachtige arm alle depressies in de zuidelijke Pacific op en dirigeert ze onze kant op”, verzucht Ivar. De ene na de andere depressie trekt langs en zorgt voor gierende tegenwind in het Beaglekanaal.
Valse start
Na twee weken met harde westenwind wordt eindelijk een noordelijke wind voorspeld. “Beter dan dit wordt het niet,” roept Floris, dus gooien we ’s ochtends vroeg de trossen los. Helaas treffen we een bladstil Beaglekanaal aan. “Misschien zitten we in de luwte en waait het verderop meer,” zegt Ivar hoopvol. Floris aarzelt om direct al van ons voornemen af te wijken en zet met tegenzin de motor aan. Helaas komt de beloofde wind nooit en varen we op de motor naar Bahía Yendegaia. We voelen ons behoorlijke mislukkelingen, maar de spectaculaire omgeving biedt troost. Een groene vallei, ingesloten door bergen en gletsjers, vormt de achtergrond van een vervallen boerderij. Het spits is eraf, en bij wat een pittoreske eerste ankerplaats!
Zeilen 03/2020
Ben je benieuwd naar de rest van het verhaal? Met welke weersomstandigheden krijgen de heren nog meer te maken? Waarom vergt zeilen door de Chileense kanalen veel van hun uithoudingsvermogen? Waar genieten te twee enorm van de hervonden luxe? En hoeveel diesel van ze nou uiteindelijk op? Je leest het allemaal in Zeilen 03/2020! Koop het nummer hier online in de webshop of lees (het artikel in) Zeilen hier digitaal. De editie is ook tot en met woensdag 26 maart verkrijgbaar in de winkel.
Zie ook: Nu in Zeilen: Verborgen baaitjes op het Markermeer
Omslagfoto en foto: Ivar Smits en Floris van Hees
Tekst: Ivar Smits en Floris van Hees
