Dit jaar bestaat Zeilen 40 jaar! Op de redactie wordt druk gebrainstormd over de hoogtepunten van 40 jaar Zeilen. Ben Rutte wist direct te vertellen welk artikel hem het meest was bijgebleven: ‘Henk Bezemer met het Waarschip op de oceaan!’
Heb jij een artikel dat je in het bijzonder is bijgebleven? Laat het ons weten in de reacties of mail naar online@zeilen.nl! Wie weet delen we jouw favoriet in het volgende nummer.
“Ik las deze artikelen pas een paar jaar nadat ze verschenen waren in een oude editie van Zeilen. Ik heb toen meteen het boek Vier Zomers Zeilen gekocht waarin de reizen van Henk staan beschreven. Al mijn vage dromen over ver weg zeilen werden in een klap tastbaar door dat gekke geo-driehoekje waarmee Henk Bezemer aan het navigeren was. Ik moest nog leren zeilen, maar ik had wél al zo’n geodriehoek in mijn etui, dus ik was al een eind op weg.”
In nummer 8 uit 1990 vinden we (een van de) verhalen van redacteur Henk Bezemer: ‘Via de Azoren naar Hiswa te Water’.
“Als u dit leest, dobbert Zeilen-redacteur Henk Bezemer ergens op de oceaan in een boot van 5 meter 70, zonder motor of andere gemakken.”
Het artikel schetst de reis van Bezemer, waarbij de schipper poogt te achterhalen wat het absolute minimum is wat betreft uitrusting voor een verantwoorde oceaanreis. Dit artikel was het begin van een reeks vol tips en trucs om lezers voor te bereiden op hun avonturen, maar bovenal: het bood de mogelijkheid om het indrukwekkende verhaal van Bezemer op de voet te volgen. In 1990 was het al een prestatie om zonder veel hulp van apparatuur de oceaan over te steken, laat staan vandaag de dag. Een avontuur dat ook hoofdredacteur Ben bijgebleven is.
Heb jij een artikel dat je in het bijzonder is bijgebleven? Laat het ons weten in de reacties of mail naar online@zeilen.nl! Wie weet delen we jouw favoriet in het volgende nummer.
Tags: 40jaar zeilen, avontuur, Henk Bezemer, jubileum Last modified: 3 March 2025
Ik kan me een artikel te herinneren waarin twee jongens met een kleine open catamaran de oceaan waren overgestoken naar de carieb. Dat artikel moet ergens rond de eeuwwisseling gepubliceerd zijn. Ik was student en wel toe aan wat avontuur en dat verhaal greep me. In mijn fantasieën was ik het met een vriend die deze avonturen beleefde en begon ik stiekem al plannen te maken. Omdat ze niet een solide jacht hadden maar een open catamaran maakte het avontuur extreem spectaculair maar ook betaalbaar. Hierdoor kon ik mijzelf helemaal verplaatsen ik dit heerlijke avontuur!
Wat mij is bijgebleven is een verhaal, ik meen van de Thalassa II, over een geïnfecteerd wondje aan de wijsvinger van de schipper, Mark van ‘t Woud. In dat artikel werd beschreven hoe hij met behulp van de RMD van de KNRM zijn vinger wist te behouden. Dat verhaal is me bijgebleven omdat ik soortgelijke ervaringen heb gehad in de tropen. Ik was destijds tropenarts en ik weet, mede door eigen ervaringen, hoe belangrijk EHBO aan boord is en dat je een klein wondje nooit mag bagatelliseren. Ik heb later met heel veel plezier maritieme EHBO lessen gegeven aan koopvaardij officieren en benadruk regelmatig het belang van goede wond behandeling.
Ik kon in die tijd smullen van de verhalen van Flip Dronkers en Peter Stuivenberg.
In mijn gedachten heb ik hun reizen meerdere malen gemaakt.
Nou haalt Ben het gras voor mijn voeten weg. “Vaar zuid tot de boter smelt” was de instructie aan VOC schippers onderweg naar de oost. En de instructie die Henk volgde om bij de Azoren te komen met de Zeilen.
We lagen allebei bij Twellegae. Hij stelde mijn nieuwe plastic sextant af. Ik hoopte toen ooit nog zelf de oceaan over te zeilen. Dat deed ik tot slot met de “Great Escape” van Huisman in dezelfde jaren dat Henk naar de Azoren ging. Die sextant is nooit gebruikt en ligt in koffer in de vensterbank.
Wat mij is bij gebleven is het verhaal van iemand die in een rottende walvis was gevaren. En om daaruit te komen zijn motor startte. Ver volgens een lijn in de schroef had. Wat duidelijk maakte waar deze walvis aan was overleden. Vervolgens moest deze man het water in om zijn schroef te bevrijden. En dit alles in vele tonnen rottende vis. Ik heb het paar keer gelezen en laten lezen en zelfs voorgelezen aan mijn kinderen. Het moet denk ik 25 jaar geleden zijn. Laatst dacht ik nog dat zou ik best nog een keer willen lezen.
Het verhaal over Bertus Zijdebos jaren na zijn wereldreis die hij toen al grotendeels solo deed.
De titel van het stuk was ‘ zo de waard droomt’, ik heb dit artikel nog steeds in mijn archief zitten.
Ook het boek van Bertus staat nog steeds prominent in mijn boekenkast.
Bij het begin van het bouwen van mijn boot zo’n 40 jaar geleden kreeg ik dit boek en een aantal jaar later volgde het artikel.
Tesamen altijd een inspiratiebron gebleven tot de dag van vandaag.