Flessenpost Black Moon: vakantie in eigen land

Eind juli 2020 zijn dertigers Greetje Tops en Niels Eikelboom uit Nederland vertrokken met Black Moon, hun Taling 33, voor een wereldreis. Iedere drie weken ontvangt de redactie van Zeilen hun flessenpost, met daarin alle avonturen en uitdagingen.

“Zijn jullie al gewend?” is misschien wel de meest gestelde vraag tijdens onze “vakantie” in Nederland. De aanhalingstekens zijn niet sarcastisch bedoeld, mocht je je dat afvragen. We hadden namelijk in geen vier jaar tijd zo´n volle agenda dan in de afgelopen drie weken. En dat is weer even… uhh… wennen. Of gewoon een kwestie van aanpassen. Afspraken met familieleden, vrienden, kennissen en opdrachtgevers. Afspraken om paspoorten te verlengen, rijbewijs te vernieuwen, tandartscontroles, een ziekenhuisbezoek en een autokeuring. Niet in willekeurige volgorde, want sommige agendapunten moeten nu eenmaal eerst in gang gezet worden. En die laatste komt ons van begin tot eind duur te staan. Want wij gaan helemaal vanuit Griekenland “op vakantie in eigen land” en nemen mee: een oude auto…

De auto met roestaccenten

De Balkanroute van 2.700 km leidt ons van Lefkas dwars door Noord-Macedonië, Servië, Kroatië, Slovenië, Oostenrijk, Duitsland en tot slot Nederland. Dat de auto een beetje roestaccenten heeft, vinden we niet zo erg. De vocale ondersteuning van onder beschouwen we als authentiek. En dat de bestuurdersraam niet open kan, hoort nu eenmaal bij dit oude beestje. Al bleek die handicap toch iets lastiger te zijn dan gedacht. 

Maar liefst 18 tolpoortjes moesten we zonder blikken of blozen trotseren. Met een soort van go-go-gadget-arm zwaaien we beurtelings met ons bankpasje door het kiertje van de portierdeur richting het loket. Bij ieder tolpoortje leveren we niet alleen een paar euro in, ook de temperatuur daalt met een paar graden. Na 30 uur met enkel pitstops rijden we ons natte kikkerlandje binnen. “Is het te laat om om te draaien?” grappen we nog. Nee, we kunnen niet wachten om iedereen weer te zien! 

Het laatste stukje gaat op automatische piloot. Deze bocht een beetje scherp nemen, na de laatste heuvel afschakelen, hier extra remmen en dan volgt zachtjes het getril over de kinderkoppen tot aan de garage achter ons familiehuis. Verbaasde appjes stromen binnen: “Hoe kunnen jullie er al binnen een dag zijn?” We deden gewoon drie uur op en drie uur af; dit viel in het niets bij sommige nachten die we op zee hebben doorstaan. Oké, het vergt wat meer concentratie en we hadden natuurlijk in geen drie jaar autogereden. Al zeilend zou deze afstand weken in beslag nemen, dus in ons perspectief vlogen de kilometers ervan af. Helaas ongemerkt ook een aantal auto-onderdelen…

Thuiskomertje

In een mum van tijd zijn de rij- en reisdocumenten aangevraagd. Ook de tandarts had een gaatje vrij en was verbaasd er bij ons geen te vinden. Zelfs amper tandsteen. “Dagelijks in zeewater zwemmen” grijns ik tevreden. Echter, zout is niet altijd goud, zo blijkt tijdens de volgende controle. “Afgekeurd” staat op het autorapport. Onze Malaka is rotter dan we dachten; hij doet z´n naam eer aan. We hebben ´m voor een prikkie gekocht en de keurder prikt dan ook op drie plaatsen zo door het onderstel heen. Na het lassen volgt er nog een nieuw lagertje en doe ook maar een nieuw kogeltje. De banden zelf zouden nog nét kunnen, maar als het erop aankomt gaat het thuiskomertje ons niet meer naar huis brengen. En zeker niet terug naar ons drijvende huis, die veilig aan een mooring braaf op ons ligt te wachten.  

Feestvlaggetjes

Eens had ik het me anders voorgesteld: aankomen in Nederland met onze eigen boot. Om dezelfde haven binnen te varen – waar we exact vier jaar geleden vertrokken – waar de mensen die ons toen uitzwaaiden, daar nog steeds zouden staan. Of vooruit, er weer staan, en misschien nog een extra paar. Dit keer geen tranen van verdriet en angst, maar van blijdschap en trots. En vlaggetjes uit alle landen waar we geweest zijn, wapperen dan fier in het want. In plaats van één groot feest met vuurwerk en spuitende champagneflessen maken we er gewoon heel veel intieme momentjes van. Dat past ons inmiddels ook beter. Gewapend met verhalen, foto´s, artikelen, traktaties en souvenirs rijden we kriskras door het land; van het Zuiden naar Haarlem, van Amsterdam naar Zeeland en terug. 

“Reizen laat je thuis voelen in vreemde landen, en laat je vreemd voelen in je thuisland”

“Vier jaar!” is de meest voorkomende uitroep zodra de ene na de andere deur openzwaait. Ik moet mijn best doen om me er niet schuldig over te voelen, want vier jaar is belachelijk lang. En voor het thuisfront is dat gevoelsmatig wellicht nog langer dan voor ons. Toch, in al die tijd zijn mensen verhuisd, getrouwd, gezinnen uitgebreid, banen gewisseld, boten geruild, gerevalideerd, geëmigreerd, reizen gemaakt, vakanties gehouden, feestjes gevierd… En dat hebben wij dan allemaal gemist. Het grootste gemis zijn de familieleden die zelf ook in het buitenland wonen – waaronder de ouders van Niels, in Zweden, en mijn zus en zwager, in Frankrijk. We waren nu zo dichtbij en toch nog net iets te ver weg.

Ook al konden we niet iedereen in levenden lijve zien, ze zijn allemaal met ons meegereisd. Merendeel van begin tot heden. De een is ergens halverwege afgestapt – want nogmaals: vier jaar! Een ander is juist halverwege opgestapt, omdat we toevallig online voorbij kwamen varen of bij ze op de deurmat strandden… 

Watersport-etiquette

Of we dus al gewend zijn? Ik sip van mijn blikje bier voor wat extra bedenktijd en rits mijn bodywarmer wat verder dicht. Een handvol bekende zeilers vragen ons het hemd van het lijf na afloop van een thuiswedstrijdje, waar we spontaan aan mee konden doen. “Niet aan de kou in ieder geval” wil ik zeggen, maar dat is flauw. Na vier jaar vind ik het heerlijk om me naar gelang de temperatuur met laagjes te kunnen kleden, mijn haar te stijlen zonder dat de eerste de beste windvlaag er weer een coupe-de-troep van maakt, een make-up-je dat er niet meteen vanaf zweet nog voordat het erop zit, onder een dekentje slapen, een onbeperkte warme douche… Comfort went nou eenmaal snel. 

Wel zitten onze spijkerbroeken en winterlaarzen minder comfortabel dan de dekzwabbertjes en slippers waar we inmiddels zo aan gewend zijn. Zelfs autorijden op slippers gaat ons prima af. In sommige landen krijg je er een boete voor. In andere landen zijn mensen te arm om slippers te kopen. En op sommige plekken in de wereld spoelen duizenden slippers aan op het strand. Ik neem een laatste slok en pers het blikje zo klein mogelijk. Watersport-etiquette, weet je wel. Nu kijkt een handvol zeilers me verbluft aan. Iemand zegt zelfs “Ohhoooh”. Het begint me te dagen. Statiegeld, weet je wel. De vraag is hiermee beantwoord.