De Vendée Globe is een race van extremen. Voor de snelsten betekent het een gevecht om podiumplaatsen, voor anderen is het simpelweg een kwestie van overleven. Voor Denis Van Weynbergh draaide het niet om records, maar om volhouden – tot het bittere einde. Na 117 dagen op zee keerde hij als laatste terug in Les Sables d’Olonne, buiten het klassement maar met een verhaal dat getuigt van veerkracht.
Een droom op oude rompen
Oceaanzeilen zat altijd in zijn bloed, maar het duurde tot 2018 voordat Denis zijn zakelijke carrière achter zich liet en zich volledig op het zeilen stortte. Met beperkte middelen kocht hij een oudere IMOCA en begon hij zijn race tegen de klok om alles op tijd gereed te krijgen. “Ik wilde niet zomaar een project opzetten, maar iets bouwen dat echt van mij was,” vertelde hij eerder. Zijn boot was niet de modernste, niet de snelste, maar wel zijn toegangsbewijs tot de Vendée Globe – en daar ging het om.
Toch was de aanloop naar de race verre van vlekkeloos. Financiering bleef een constante uitdaging, en in 2020 moest hij zijn hele campagne herstructureren. Hij koos ervoor om bestaande materialen te hergebruiken in plaats van nieuwe aan te schaffen, een beslissing die zowel financieel als filosofisch bij hem paste. Maar zou het genoeg zijn om de zwaarste solozeilrace ter wereld te volbrengen?
Overleven op de oceaan
De start in november 2024 was veelbelovend, maar al snel sloeg de realiteit toe. Denis kreeg te maken met technische problemen die hem wekenlang achteruit wierpen. Maar de grootste klap kwam in de laatste fase van de race: zijn grootzeilval begaf het. De laatste 12 dagen moest hij noodgedwongen varen met een zwaar gereefd zeil. Zijn snelheid kelderde, de frustratie groeide.
“Er waren momenten dat ik echt dacht: dit is het, ik moet opgeven,” gaf hij na de finish toe. “Maar dan zei ik tegen mezelf: nee, niet nu. Nog één dag. En dan nog één.” Het was geen race meer, het was overleven – en dat deed hij.
Toen hij eindelijk terugkeerde naar Les Sables d’Olonne, miste hij de officiële tijdslimiet met 24 uur en viel hij buiten het klassement. Maar dat maakte hem niets uit. Hij had het gehaald.
Een thuiskomst vol emotie
Op 8 maart 2025 voer Denis door het iconische kanaal naar de finish. Hoewel hij niet in de officiële uitslag stond, stond de kade vol supporters. Ze wisten wat hij had doorstaan en verwelkomden hem als een held. “Wat ik voel, is onbeschrijfelijk,” zei hij bij aankomst. “Ik zweef op een wolk!”
Zijn vermoeide glimlach vertelde het echte verhaal. De Vendée Globe had hem fysiek en mentaal gesloopt, maar hij had niet opgegeven. En dat was waar het echt om draaide. “Ik heb geprobeerd te zeilen als een goede vader… Ik had de moed noch het talent om het anders te doen!”
De essentie van oceaanzeilen
Denis Van Weynbergh mag dan als laatste over de finish zijn gekomen, zijn race symboliseert waar de Vendée Globe écht om draait: doorzettingsvermogen, vindingrijkheid en het nooit opgeven, zelfs als alles tegenzit.
“Alles was moeilijk… Je moet bijna een masochist zijn om dit te doen,” grapte hij na afloop. Maar tussen de regels door klonk trots. De Vendée Globe is geen race tegen anderen, het is een gevecht tegen de elementen en jezelf. En daarin heeft hij gewonnen.
Last modified: 12 maart 2025
