Zes Franse pelgrims hebben op de terugweg van het bedevaartsoord Santiago de Compostella een goede daad verricht. De zeilende pelgrims verenigden een Engelse schipper met zijn 44-voets catamaran die al een maand op de Golf van Biskaje ronddreef.
Driftende catamaran
De Engelse zeiler John Taylor laat zijn zelfgebouwde catamaran Ocean Swift begin juli achter op zee, wanneer hij tijdens een storm samen met een bemanningslid gered wordt door de Spaanse kustwacht, zo’n honderd mijl van La Coruña. De storm, met windstoten tot wel 70 knopen, zou de zeiler hebben genoopt om de kustwacht op te roepen. Maar wonder boven wonder overleeft de catamaran het natuurgeweld. De Franse kustwacht houdt de zeilboot op drift nauwlettend in de gaten. Omliggende schepen worden gewaarschuwd met een scheepvaartbericht en de schipper ontvangt regelmatig de positie van de boot. Hij moet zijn boot zo snel mogelijk bergen voor er andere middelen worden ingezet. “Deze boot is mijn leven. Ik probeer haar met alle macht te bereiken, maar op dit moment vraagt men mij daar astronomische bedragen voor. Zoveel geld heb ik niet”, reageert John Taylor in het Franse zeilblad Voiles et Voiliers.
Vanuit Muxia zetten de pelgrims koers richting Ocean Swift (c) Navionics
Een nieuwe missie
Het verhaal over de Ocean Swift bereikt Éric Angier de Lohéac, een Franse schipper die met vijf betalende bemanningsleden een bedevaartstocht over zee maakt. “Ik organiseer pelgrimstochten over zee, omdat het voor pelgrims uit het noorden de oudste manier is om naar het bedevaartsoord Santiago de Compostela te reizen.” Na een bericht van een vriend beslist hij om John mee te nemen als opstapper en samen op zoek te gaan naar zijn zeilboot. “Het leek me een groot avontuur;” verklaart de Franse schipper Éric Angier de Lohéac in een gesprek met Zeilen. “Het gaf de bemanning een nieuwe missie op onze terugweg. Uiteindelijk was het maar een omweg van zo’n veertig mijl.”
Vlak voor zonsondergang bereiken de zeilers Ocean Swift (c) Éric Angier de Lohéac
Zonder diesel
Vanuit het Spaanse Muxia zetten de zeilers op 26 juli koers naar de laatst gekende positie van Ocean Swift. “Er was geen wind, dus we hebben twee dagen lang op de motor gevaren. Ook was het niet zeker of er in de buurt een vliegtuig van de kustwacht zou zijn om ons de precieze locatie van de catamaran door te geven, maar ik had het gevoel dat dat goed zou komen. De vreugde aan boord was dus groot toen een marinevliegtuig ons via VHF contacteerde. Vlak voor zonsondergang bereikten we Ocean Swift.” Na twee dagen op de motor is er geen diesel meer om de zeilboot langszij de catamaran te manoeuvreren. “We hebben John Taylor met de dinghy aan boord gebracht. De mast en de giek van de boot waren nog in goede staat en ook de motor startte na een paar pogingen. Hij was heel blij. Voor hem was dit het einde van een nachtmerrie die al een maand duurde.”
De bemanning (c) Éric Angier de Lohéac
Solidariteit onder zeevarenden
De twee zeilboten zetten koers richting Brest, maar verliezen elkaar al snel uit het oog. “Omdat we geen diesel meer hadden om de haven binnen te varen, riep ik de kustwacht op. Zij stuurde een reddingsboot van de reddingsmaatschappij SNSM op ons af. Ik dacht dat ze ons een jerrycan met diesel zouden brengen, maar ze sleepten ons de haven van Groix binnen.” Achteraf verneemt de bemanning dat ook John Taylor de kust goed bereikt heeft. De Franse schipper is tevreden over de spontane bergingsactie. “De professionele samenwerking met de Frans marine en de reddingsmaatschappij heeft veel indruk op me achtergelaten. Ook hebben we laten zien dat Franse en Engelse zeelui het best met elkaar kunnen vinden op zee,” lacht de schipper. “De solidariteit onder zeevarenden bestaat.” Toch blijkt dat laatste ook zijn grenzen te kennen. Wanneer de Fransman een fikse rekening ontvangt van de reddingsmaatschappij, vindt hij geen gehoor bij zijn Engelse vriend. “Ik vermoed dat deze hele zaak hem veel geld gekost heeft. Toch hoop ik nog dat er een oplossing komt.”
Omslagfoto: (c) Éric Angier de Lohéac
Last modified: 20 augustus 2021
