Niels en Rosan zijn in 2023 vertrokken voor een reis van vijf jaar met hun Sigma 38OOD zeilboot. De twintigers zijn, zoals ze dat zelf zeggen, met tussenpensioen. Voor Zeilen doen ze verslag van hun droomreis. Daarnaast houden ze een vlog bij op hun YouTube-kanaal.
“Hola, como estas!?” Het is eind van de middag en een uitgeholde boomstam parkeert zich naast onze boot. Hoe het met ons gaat? Uitstekend! “Muy bien! y tu?” Ook met de 8 jongens die in de boomstam zitten gaat het goed. Ze zitten vol met vragen. Ze willen weten waar we vandaan komen, hoe we heten, of we kinderen hebben, hoe lang we al onderweg zijn, etc. We kletsen uitgebreid met ze, laten ze drop proeven, krijgen daarop gemengde reacties en krijgen na een tijdje de vraag: mogen we aan boord kijken? Ik kijk Rosan even aan. Die vindt het ook prima en een paar tellen later klauteren 8 Kuna jongens van tussen de 10 en 16 bij ons aan boord. De dropjes gaan nog een keer rond voor wie ze lekker vond, iedereen krijgt een glas water (wat tot hun teleurstelling helaas niet koud is) en we beantwoorden en stellen een hoop meer vragen. Wie niet net in het zoute water gelegen heeft krijgt een korte rondleiding door de boot.
“No no no!!” roept Rosan ineens. Ze ziet precies op tijd dat twee jongetjes van plan zijn om overboord te plassen. Op zich niet zo’n probleem, maar wel als dat vóórop de boot is, en daarmee tégen de wind in. Ze lijken niet helemaal te snappen waarom die verder zo relaxte zeilster zich ineens zo druk maakt, maar nemen er maar genoegen mee dat ze dan van achteraf de boot mogen plassen. We vermoeden dat dit misschien ook wel de eerste keer is dat ze op een jacht zijn. Een vraag en een aantal antwoorden later weten we het: dit is voor velen inderdaad de eerste keer. Het verbaast ons een beetje. Er komt hier zeker niet elke dag, maar toch wel regelmatig een jacht voorbij. Dat hier waar wij liggen en jacht ligt zou dus niet zo bijzonder moeten zijn, maar het feit dat ze aan boord mogen komen blijkbaar wel.
De volgende ulu, zoals ze hier de uitgeholde boomstammen noemen, arriveert. Aan boord een jongen en een meisje die wat meer in de buurt van onze leeftijd komen: allebei 22 jaar. Ook die mogen uiteraard aan boord komen. Maar eventjes nadat ze bij ons aan boord zijn, begint hun eigen boot weg te drijven… Dikke lol, leedvermaak blijkt ook hier het mooiste vermaak. Ik stap samen met hem in in onze dinghy en roei achter zijn bootje aan. Hij stapt over en om het snelst roeien we terug. Het landvastje wordt deze keer iets beter vastgemaakt en we klimmen weer aan boord.
Het duurt niet lang of het is weer raak. De landvast is niet blijven zitten… Opnieuw stappen we in onze dinghy en gaan achter zijn ulu aan. Maar deze keer mag hij roeien, stap ik over in de ulu en varen we in elkaars bootje terug. Ik verbaas me over het gewicht van de peddel die ze gebruiken, gemaakt van een solide stuk hardhout. Tegelijkertijd verbaas ik me over de stabiliteit als ik eenmaal achterin op de juiste plek zit. Het smalle bootje ligt best rustig in het water. De afgelopen weken heb ik al uitgebreid bestudeerd hoe ze met deze bootjes varen en vrij snel heb ik het onder de knie. In onze dinghy gaat het in de tussentijd iets minder soepel, maar ook die komt weer veilig terug bij de grote boot.
De zon gaat onder. Het schemert. Wordt donker. De oudste van het clubje tieners besluit dat het tijd is om te gaan en binnen een paar tellen is de boot weer leeg. Terwijl ze vertrekken worden we uitgebreid bedankt en krijgen we te horen dat ze morgen weer langs komen. Helemaal goed, ook wij hebben ons kostelijk vermaakt.
Het gebeurt allemaal bij het plaatstje wat in het Spaans Playon Chico heet, en in de lokale taal Ukupseni. Een dorpje/gemeenschap waar we onvergetelijke herinneringen maken. Niet alleen door de gezellig jeugd, die de volgende dag inderdaad weer langs komt en als cadeautje zelfs wat koekjes en fruit voor ons mee heeft, maar zeker ook doordat we Tomas ontmoeten. Hij is door het dorpje aangesteld als gids voor de zeilers en is erg goed in z’n werk. We verkennen met hem het dorp, de jungle, de begraafplaats en de uitgebreide moestuin/plantage. We leren over geloof, cultuur en tradities. Over de taal, de natuur en de geschiedenis, en nog veel meer. Is het bezoeken van deze plaats het mooiste wat we tot nu toe gegaan hebben? Ja, dat is onze hele tijd in Panama eigenlijk al wel, maar met dit dorpje als hoogtepunt. Wat een unieke ervaring. Meer in onze vlog!
