Een heel leven op het water: deze zes zeilers in hart en nieren zijn al vanaf
het allereerste nummer abonnee. Wieke van Oordt mocht langskomen om
samen terug (en vooruit) te blikken op hun zeilcarrière. Je leest het in Zeilen editie 05/2025.
Al 40 jaar abonnee
Gerrit de Vries
Hoe vind je een zeiler in een woonwijk zonder water? Aanbellen bij de deur met het logo van een anker. De jongste van de abonnees die al veertig jaar lid
zijn, doet open. Gerrit de Vries was 22 toen hij een abonne- ment afsloot. “Waarom? Ja, eh, dat vond ik logisch. Zeilen is altijd in mijn leven geweest. Kom binnen, ik ben de hele week al met je bezoek bezig geweest.”
Gerrit heeft oude fotoalbums doorgebladerd en tijdlijnen gemaakt van wanneer hij welke boot had. En waar ze er mee op pad gingen. Zo’n minutieuze aanpak tekent Gerrit. “Ik heb de politieacademie gedaan en heb een groot deel van mijn werkende leven bij de waterpolitie doorgebracht.” Dan komt een gedegen werkwijze van pas. “In de NCRV- gids stond een advertentie met de tekst ‘die pet past ons allemaal’. Dat wilde ik wel proberen en ze hadden gelijk.” Alsof die pet precies voor Gerrit was gemaakt.
Zeilles met zijn zus
Hij slaat zijn aantekeningen erop na en vertelt. Geboren en opgegroeid in Idskenhuizen, aan de Friese meren, veel Frieser krijg je ze niet. Ze hadden thuis vlotten, kano’s, roeibootjes en een motorboot. En toen zijn vader genoeg had van die motor, kocht hij een Zestienkwadraats bij een heel klein zeilschooltje in de buurt, dat deze boten zelf bouwde. Gerrit nam met zijn zus zeilles. “In 1977, om precies te zijn. Mijn moeder was meer van het water dan mijn vader en ik heb die liefde van haar geërfd.”
Zuslief hoefde niet per se, dus de boot kwam in Gerrits handen. Niet veel later haalde hij zijn ouders over om een klein kajuitjachtje te kopen, een Foxtrot. “En toen kwam Jikke om de hoek.” Zijn vrouw, maar toen nog klasgenoot in Sneek. Ze zaten op de havo, maar toen vertrok Gerrit voor de eindstreep naar de politieschool in Harlingen en liet haar achter. Maar dat ging zo maar niet. “Ze zocht me op in Harlingen en zei: ‘Nou heb je wel een kajuitbootje, maar heb je wel iemand om mee te zeilen?’” Nee dus. Jikke zat daarvoor vaak met haar broer op een boot, maar “je eigen broer is niet zo’n prettige instructeur. Ik vond het met Gerrit op een boot leuker.” Ze zijn samen gaan zeilen en the rest is history.
Zeilen 05/2025
Wil je de rest van dit verhaal lezen? Bestel nu een digitaal jaarabonnement op Zeilen, dan heb je direct toegang tot dit artikel en vind je in ons digitale archief nog veel meer. Bestel hier.
Óf bestel een jaarabonnement 12x Zeilen+ digitaal lezen, dan krijg je maandelijks ons magazine thuisbezorgd én heb je met onze app altijd en overal de kennis van Zeilen tot je beschikking. Bestel hier.
Omslagfoto en foto: © Gerrit de Vries
Tekst: Wieke van Oordt
