Niels en Rosan zijn in 2023 vertrokken voor een reis van vijf jaar met hun Sigma 38OOD zeilboot. De twintigers zijn, zoals ze dat zelf zeggen, met tussenpensioen. Voor Zeilen doen ze verslag van hun droomreis. Daarnaast houden ze een vlog bij op hun YouTube-kanaal.
“Uhm, ja, we willen graag naar Willemstad.” Ik zeg het toch wel enigszins onwennig en onzeker tegen de buschauffeur. In het Nederlands… Het voelt gek om na zoveel tijd buiten Nederland iemand op straat weer in onze moedertaal aan te spreken. Zeker omdat we ons midden in de Carieb bevinden. Het voelt heel erg alsof ik iets fout doe, maar gelukkig gaat het goed. “Dat is dan twee gulden.” De buschauffeur reageert in het Nederlands. Gelukkig, we kunnen hier echt Nederlands praten! Hij heeft het over guldens, Antilliaanse guldens om precies te zijn, waar hier op Curaçao nog steeds mee betaald wordt. We betalen allebei 2 gulden en gaan zitten, stap 3 van het inchecken is begonnen!
De 12e gastenvlag
Na wat gezoek, wat gewacht, wat geloop en wat handtekeningen zijn we dan officieel ingecheckt. De 12e gastenvlag kan omhoog! Het is op zich niet heel ingewikkeld maar je moet wel even weten waar je moet zijn en hoe je daar komt. Gelukkig staan er op het wereldwijde web redelijk wat reviews en stappenplannen over hoe dat in zijn werk gaat en we voltooien het proces vrij soepel. Over een paar dagen, na het weekend, moeten we alleen nog even langs de havenmeester voor onze ankervergunning.
Curaçao
Curaçao. Waar de meeste mensen minimaal 4 talen spreken, we onder andere Nederlands kunnen praten, we eindelijk weer patat met frikandel kunnen eten en waar we in totaal 4,5 maand willen doorbrengen. We moeten de scheepskas weer aanvullen en hebben weer een flinke lijst met klussen die we willen doen. En dus scharrelt Rosan een baantje op en maak ik een lijst met spullen die we met Rosan haar ouders mee naar Curaçao kunnen laten komen. We kopen ook voor het eerst in ons leven een auto zodat we ergens kunnen komen, want dat is hier zonder auto niet onmogelijk, maar toch wel een stuk ingewikkelder. Omdat Rosan nu vlak bij onze ankerplaats een baan heeft gevonden hebben we de auto wel een stuk minder nodig dan gedacht, en spontaan ontstaat er een verhuurbedrijfje waarbij we onze auto regelmatig aan medezeilers verhuren.
Medezeilers: een groep mensen met dezelfde afwijking als wij, met dezelfde onverklaarbare drang om op een constant (soms zeer heftig) bewegend stukje plastic of metaal de wereld te verkennen, waarbij alles wat eerder zo vanzelf sprekend was ineens een stuk lastiger en ingewikkelder wordt.
365 dagen onderweg
Maar het is nou eenmaal waar zij, en wij, gelukkig van worden. Niet vanwege het extra gedoe wat dit leven met zich meebrengt, maar juist vanwege de extra voldoening die je krijgt als het weer gelukt is om de was te doen, de watertanks te vullen of boodschappen te doen. Al een jaar lang zijn we inmiddels onderweg! Hoewel de 365e dag van de reis een dag net als alle andere dagen was, voelde het toch wel een beetje als een mijlpaal. Hoewel we langzamer leven, lijkt het afgelopen jaar toch voorbij gevlogen te zijn.
We hebben inmiddels 13 landen bezocht! Van het regenachtige Frankrijk en Spanje, via het gortdroge Lanzarote, naar het groener dan groene Tobago. En vanaf daar door naar vele eilanden waar we een paar jaar terug niet eens van wisten dat ze bestonden. De bergtoppen waren prachtig, het snorkelen was mooier dan we in onze stoutste dromen hadden durven denken en het zeilen ging fantastisch. Maar het allerleukste? Dat is zijn toch wel alle mensen die we ontmoet hebben. Kerst vieren bij een lokaal gezin op Tobago was heel bijzonder, onze gids tijdens een tour over de Indian River op Dominica was hartstikke aardig en sowieso zijn we op elk eiland gewoon veel leuke en behulpzame mensen tegen gekomen.
Een jaar is om nooit te vergeten
Maar ook alle medezeilers die we ontmoeten hebben maken dat dit eerste jaar een jaar is om nooit te vergeten. Samen met Annabel en Herman van de Garfield verkenden we Grenada, samen een Deens stel van onze leeftijd beklommen we een berg op St. Lucia, samen met een gepensioneerd Duits stel reden we heel Dominica rond. En we komen er niet mee weg om dit rijtje af te sluiten zonder het Nederlandse stel dat we op Guadeloupe ontmoet hebben te noemen. Hij beweert 18 te zijn, maar door z’n grijze haren vermoeden we toch dat hij eerder rond de 65 is. Zij neemt af en toe even de rol van moeder aan: “Zeg uhm, als Rosan dan terug komt van haar werk, moet ze dan ook nog koken??” vroeg ze laatst. “Nee hoor, ik heb het eten altijd klaar staan als Rosan weer op de boot is.” kon ik in alle eerlijkheid antwoorden. “Ow, dan is het goed, anders had ik er wat van gezegd.” Vrienden voor het leven, dat durven we al wel te zeggen.
Van enorme prestatie naar routine
Had ik trouwens al gezegd dat we inmiddels 6600 mijl gevaren hebben? Voordat we vertrokken dachten veel mensen dat we dan vast al heel veel ervaring hadden als we aan zo’n reis gingen beginnen. De werkelijkheid was dat we samen misschien 25 mijl op zee gevaren hadden op het moment dat we bij IJmuiden tussen de pieren door voeren en linksaf gingen. De eerste tochten waren dan ook veruit het spannendste. De eerste nacht doorvaren voelde als een enorme prestatie. Inmiddels is het routine geworden en voeren we een aantal weken terug met de grootste ontspanning richting Curaçao.
Wat het komende jaar gaat brengen is nog een verrassing, maar we kijken er hoe dan ook enorm naar uit! Op naar meer landen, meer mijlen en meer mooie mensen!
Tekst en foto’s: Niels en Rosan
Lees ook: Twee twintigers met tussenpensioen: buien omzeilen
Last modified: 17 september 2024
