Annabelle en haar vader Herman zijn in mei 2023 vertrokken om een rondje Carieb te zeilen met Garfield, een Compromis 36. Herman doet iedere maand verslag van hun reis.
Het is precies 1 mei als we onze landvasten losgooien en de oversteek van de Britse Maagdeneilanden (BVI’s) naar de Azoren starten. Het weer is goed en de verwachting ook. Er liggen tenminste 2230 zeemijlen voor ons, maar waarschijnlijk worden het er meer. In vrijwel alle gevallen gaat het eerst noord, om pas later naar het oosten te kunnen afbuigen. Deze route staat bekend om vaak veel wind, maar ook om de lange windstiltes. De kunst is om steeds aan de zuidkant van de voorbijtrekkende lagedrukgebieden te blijven zonder in de windstiltes te komen. We hebben honderd liter extra diesel in jerrycans bij ons en nog eens 120 liter extra water. Zo mogelijk willen we direct naar de Azoren zonder een tussenstop in Bermuda.
Murw gehakt
Na het vertrek uit Roadtown moeten we eerst hoog aan de wind en met ondersteuning van de motor de BVI’s verlaten. Ter hoogte van het eiland Anegada staat er in slechts twintig meter water een heel vervelende golfslag. Hier komen de golven van de 2.500 meter diepe oceaan en de overgang naar de ondiepte is erg steil. Als we daar voorbij zijn kunnen we eindelijk echt zeilen.
De eerste dagen is de wind noordelijker dan verwacht en maken we veel extra mijlen in westelijke richting, die we later weer moeten goed maken. Nog is het weer verder oké met 15 tot 20 knopen, maar dagenlang hoog aan de wind hakken tegen de twee meter hoge golven maakt ons allemaal murw. Aan onze Garfield ligt het niet, want die weet alle klappen goed te verwerken. Compliment aan de bouwers van de Compromis en haar ontwerper Frans Maas! Daar we tot aan Bermuda slechts twaalf motoruren hebben en de wind er goed uit ziet, besluiten we Bermuda links te laten liggen en vervolgen we onze weg naar de Azoren.
De rem erop…
In de nacht van dag tien zit plotseling de rem op de boot. De wind is goed, maar we varen voor ons gevoel zeker een knoop langzamer dan normaal. We voelen echter geen rare trillingen in de boot, dus we hebben hopelijk niets in de schroef. Aan het eind van de nacht gaan we in een keer weer naar onze normale snelheid terug. Vermoedelijk hebben we dus toch een net of een touw gehad, dat achter de kiel is blijven hangen. Er hoeft dus gelukkig niemand in het 4.000 meter diepe water om ons daarvan te bevrijden. We vorderen helaas langzamer dan gehoopt, dus de oorspronkelijke planning van een overtocht in 22 dagen laten we varen.
Brandstoftekort
Op dag dertien landen we in een onweersgebied. Windstoten van rond veertig knopen vliegen ons om de oren en deze worden begeleid door donder en bliksemschichten. Na een uur of vier is het spook gelukkig voorbij en wordt het leven aan boord weer aangenamer. Als het onweer weg is, landen we in meerdere windstiltes. De motor loopt achttien uur per dag en onze brandstofvoorraad slinkt veel te snel. Als we nog maar honderd liter diesel hebben en nog duizend mijl voor ons, besluiten we het toerental te verlagen om brandstof te sparen.
Gehaald!
Zo tikken de dagen langzaam maar zeker weg en wordt de afstand tot Horta langzaam maar zeker kleiner. Regelmatig komen er dolfijnen op bezoek en twee keer zien we zelfs een walvis. Uiteindelijk bereiken we op 25 mei rond het middaguur na precies 24 dagen ons einddoel Horta. 2761 mijlen en 129 motoruren liggen achter ons. We zijn blij en ook trots dat we het hebben gered. Ondanks de vermoeidheid na 24 gebroken nachten vieren dit met een heerlijk hapje en meerdere drankjes bij het beroemde Café Sport. Nu nog maar 2.000 mijl en dan zijn we thuis!
Lees ook het vorige blog: Sailing Garfield: twaalf maanden geleden vertrokken
Praktijkgids Naar zee
€13,49
In deze compacte gids over voor het eerst oversteken naar Engeland of richting het Kanaal:
- Zeemanschap
- Tochtplanning
- Navigatie
- Meteorologie
- Inspiratietochten overzee
