In de verte ziet Floris de groene bergen van Grenada al opdoemen. Het ochtendlicht geeft ze een goudgele glans. Gisteren lieten we Tobago achter ons en na een nachtje doorvaren zijn we al bij onze volgende bestemming. “Wat liggen die Caribische eilanden lekker dicht bij elkaar,” mijmert Floris tevreden. Niet veel later wekt hij Ivar om samen Woburn Bay aan te lopen. Het is een baai die vrienden voor ons hebben uitgekozen. Hoe zit dat?
Bijna in Grenada
Nederlandse gezelligheid
Karin en Jeroen van de SY White Pearl zijn een tijdje geleden naar deze baai gezeild, in het zuiden van Grenada. Vóór ons vertrek appten ze dat er een plekje naast hen vrij is. Als we de baai in varen, begrijpen we waarom. Het duizelt ons. Er liggen letterlijk hon–der–den zeilboten. “Zo veel heb ik er nog nooit in één baai geankerd gezien,” roept Ivar, terwijl hij tussen grote catamarans door slalomt. En inderdaad, naast de White Pearl is nog wat ruimte. We laten ons anker vallen, trekken het stevig in de bodem vast en peddelen naar onze vrienden.
We zagen elkaar voor het laatst in 2017, in Griekenland; we hebben dus veel bij te kletsen. Tot onze grote vreugde nemen ze ons de hele dag mee op sleeptouw: naar de handigste steiger voor de bijboot, de halte voor het lokale personenbusje, de geldautomaat, supermarkt en het inklaarkantoor. Dankzij hen hoeven we eens niet álles zelf uit te vinden.
De volgende dag viert Karin haar verjaardag, en dat doen we natuurlijk met rum punch – dé lokale cocktail. We ontmoeten ook de andere verjaardagsgasten: Oda, Onno en hun zoontje Jasper van de SY Off Course. Zo veel Nederlandse gezelligheid hebben we lang niet gehad!
Ieder nadeel hep z’n voordeel
De andere Nederlandse boten varen al wat langer rond in de Carieb. Ze schuilen hier voor het orkaanseizoen, net als veel anderen. We kijken onze ogen uit. Niemand groet elkaar en planerende rubberbootjes – dinghy’s – scheuren af en aan. “Waarom die haast?” vraagt Floris zich af. “Het lijkt wel een drukke stad!”
Onze bedeesde opblaaskajak valt op tussen al het dinghy-geweld. Het voelt alsof we in deze drijvende stad de fiets pakken in plaats van de auto. Inclusief alle voordelen: we zijn lekker in beweging, hoeven ons geen zorgen te maken over een parkeerplek of diefstal, we zijn emissievrij én een stuk goedkoper uit! Als we lezen over de dinghy poker run – een soort kroegentocht, waarbij je zo snel mogelijk moet varen om zo veel mogelijk speelkaarten te verzamelen – is de cultuurshock compleet.
Killing the pain met Karin en Jeroen
Naast Nederlandse gezelligheid, heeft de meute orkaanvluchtelingen op dit eiland ook andere voordelen. Zo is er een heus radionetje met tips, hulp en activiteiten. Er zijn prima winkels en de nabijgelegen beachbar Blue Lighthouse heeft – naast Caribische cocktails – ook heerlijke pizza’s. Maar het grootse pluspunt vinden we dat er veel werven en watersportwinkels zijn. Ideaal voor bootonderhoud, en dat is weer eens nodig…
Zweten en klussen, klussen en zweten
“Cruising is… doing boat maintenance in the tropics”. Het is een veelgebruikte uitdrukking onder wereldzeilers, en een die maar al te vaak blijkt te kloppen. Het is onvermijdelijk natuurlijk, zeker als je fulltime vaart en aan boord woont. De laatste keer dat we uit het water gingen, is alweer bijna twee jaar geleden in Nieuw-Zeeland. Nu hebben we mooi de tijd: het orkaanseizoen duurt nog even, dus we kunnen toch niet noordelijker gaan.
Floris heeft, na uitgebreid rondvragen en onderzoek doen, een goede werf gevonden in Carriacou – een buureiland van Grenada. Maar is het niet veel te warm om te klussen? De temperatuur loopt dagelijks op tot ver boven de 30 graden, in de schaduw. We zweten bij het minste of geringste. “Was het wel zo’n goed idee om Luci uitgerekend hier een onderhoudsbeurt te geven?”, vraagt Ivar zich hardop af.
Roestplekje nummer 118
“Laten we de roestplekjes op het dek bijwerken, zolang we nog in het water liggen. Dan hebben we een lekker briesje tijdens het klussen”, stelt Floris voor. Het blijkt een uitstekend idee. We markeren en nummeren ruim honderd roestplekjes met schilderstape, zodat we er geen vergeten bij de volgende stappen: ontroesten, ontvetten, primeren en aflakken. Na een paar dagen is alle roest weer verdwenen en zijn we klaar voor het grotere onderhoudswerk: het onderwaterschip.
Tijd voor onderhoud
Terwijl de gigantische botenlift van de Tyrell Bay Marina Luci naar een plekje op de werf rijdt, valt ons op dat de meeste schepen om ons heen verlaten zijn. Honderden forse catamarans zijn met spanbanden aan zware betonblokken vastgesjord. Aan de thuishavens te zien, wachten ze op hun Amerikaanse eigenaren die er tijdens het volgende vaarseizoen massaal weer hun intrek op zullen nemen. “Ik hoorde een toepasselijke term voor deze boten: condomarans,” merkt Floris met een glimlach op. “Het is een samentrekking van catamaran en condominium(1). Alle mogelijke luxe wordt naar de boot verhuisd: van airco tot ijsmachine en van flatscreen tv tot huisdieren!”
Klaar voor het water
Gelukkig zit het weer mee. Een week lang is het droog en staat er een licht windje. Daardoor is het uit te houden en schieten we lekker op. Tot onze grote opluchting en verbazing zijn er dit keer geen onverwachte tegenvallers. Zo gaat Luci volgens plan een week later met nieuwe eco-premium Seajet antifouling, bijgewerkte verfschade, een glimmende schroef en schone anodes terug het water in.
(1) Appartement
Paradijslijk Strand
Bijkomen bij Paradise Beach
Opgelucht dat we weer drijven, varen we naar het om de hoek gelegen Paradise Beach. Zodra het anker vastzit, springen we in het kristalheldere, tropisch warme water. Karin en Jeroen komen ook. Ze nemen ons mee naar de Paradise Beach Club, waar we onze spierpijn verlichten met cocktails die – zeer toepasselijk – painkillers heten. Cruising is… “Nou dat boat maintenance hebben we voorlopig weer even gehad, dus laat nu dat cruisen maar komen,” zegt Floris met een knipoog.
Meer informatie? Kijk hier voor duurzame oplossingen en de zeilavonturen van Sailors for Sustainability.
Tags: Sailors for Sustainability Last modified: 26 maart 2024
