Acht jaar lang leefden Janneke Kuysters en Wietze van der Laan samen op een oppervlak van slechts enkele vierkante meters. Met hun schip Anna Caroline trotseerden ze zeven zeeën en legden ze 60.000 zeemijlen af. Hoe zorgden zij ervoor dat het leven aan boord aangenaam en veilig was? Hoe zag hun taakverdeling eruit en wat kunnen wij leren van hun ervaringen? Om hier achter te komen voer Zeilen met de wereldreizigers mee naar de Marker Wadden.
Op een bewolkte dag in het voorjaar treffen foto graaf Eric van den Bandt en ik wereldreizigers Janneke en Wietze in hun huis in Lelystad. Om binnen te komen moeten we over de zeereling
stappen: het stel woont namelijk op hun 13,5 meter lange Anna Caroline. Het schip ziet er niet uit als een zeilboot die in acht jaar de wereld heeft rondgevaren. Ze oogt sober, schoon en zonder aangroei van allerlei wereldzeil apparatuur, zoals bijboot, reddingsvlot, extra spibomen of hangmat. Eric en ik mogen mee voor een tochtje naar de Marker Wadden. Niet echt een wereldreis, maar wel heel leuk om dat stukje pas aangelegd land eens te bezoeken en onderweg te leren van de door Janneke en Wietze opgedane ervaringen.
Tijdens een geanimeerd gesprek aan boord begint Wietze te vertellen over hun motto: wat je niet hebt, gaat niet kapot. Dat verklaart waarom hun boot er niet spectaculair uitziet. “Zo hebben we bijvoorbeeld geen windmeter. Kijk, als het water door het gangboord loopt, moet je reven. Als je voor de wind meer dan 7,5 knopen gaat lopen, moet je ook reven. Daar heb ik geen windmeter voor nodig,” beargumenteert Wietze met overtuigende eenvoud. Hij vervolgt: “Op onze eerste zeilreis hebben we onderweg veel mensen gezien die op onderdelen lagen te wachten – ter wijl je het gros van het spul niet nodig hebt. Tegenwoordig wil men op de centimeter nauwkeurig weten waar je zit. Maar als de zon achter je opkomt en voor je ondergaat ga je echt wel een keer die Carieb raken.” No further questions, your honour. “Alles kan stuk aan boord. Alles gáát stuk. Onze uitrusting is eenvoudig en kunnen we zelf repareren.” Het schip is niet uitgerust met elektrische lieren, behalve die voor het anker, en heeft ook geen plotter. En dat is niet voor niets. Elektronica kan voor een hoop ellende zorgen. Janneke vertelt over een groep zeilers op een catamaran die eens ’s nachts een baai in wilde varen, afgaand op de ankerlichten van andere boten. Maar de catamaran liep met 8 knopen vast op het rif. “Dat rif stond wel op hun elektronische kaart, maar was niet zichtbaar doordat ze te ver hadden uitgezoomd. Zoom-out error,” zegt Janneke. Wat ook een rol speelt in hun keuzes, is dat ze met zijn tweeën varen. Janneke: “We hebben aan boord wat we samen aankunnen. De boot is zo gemaakt dat ik alles op eigen kracht kan doen. De genualieren zijn daarom een slag groter dan normaal, zodat de bediening makkelijker is voor ons beiden.”
Weinig woorden
“Ja?”
“Ja.”
Meer woorden zijn niet nodig om elkaar duidelijk te maken dat de motor gestart kan worden, en alle andere handelingen in gang te zetten die nodig zijn om de box uit te varen. Op naar de Marker Wadden. Wietze stuurt Anna Caroline de haven uit. Ik vraag wie er meestal stuurt. Dat blijkt Wietze te zijn.
“Wietze was 4 jaar toen hij leerde zeilen. Ik heb het pas veel later geleerd. Ik was 8,” grapt Janneke. Wietze komt uit de wedstrijdzeilerij, Janneke uit de chartervaart. Als het ingewikkeld wordt, stuurt Wietze.
Zeilen 09/2022
Ben je benieuwd naar de rest van het verhaal? Wat zijn een waardevolle routines van het stel? Wat is een soort digitale dorpspomp? Wat zouden ze anders hebben gewild op hun boot? Wat waren onvoorziene kosten? En welke gebeurtenis zou je wel een seizoen kunnen kosten? Je leest het allemaal in Zeilen 09/2022. Koop het nummer hier online in de webshop of lees (het artikel in) Zeilen hier digitaal. De editie is ook tot en met woensdag 21 september verkrijgbaar in de winkel. En wil je vanaf nu elke maand dit soort verhalen lezen? Word dan hier abonnee.
Omslagfoto en foto: © Eric van den Bandt
Tekst: Michiel van Straten
