“Zo’n mooi weervenster zullen we niet snel meer krijgen”, voorspelt Ivar nadat hij het weerbericht heeft gedownload. We liggen in het Fiordland, in het zuidwesten van het Nieuw-Zeelandse Zuidereiland. Ruig weer is hier de norm, en ook nu schuilen we in Deas Cove, een beschutte ankerbaai van de Doubtful Sound, voor slecht weer. Een front trekt over, maar daarna wordt een matig briesje uit het zuiden voorspeld. “Ideaal voor een tocht noordwaarts”, oordeelt Ivar.
Helaas zeilen we meerdere sounds voorbij
Tussen hier en het noordpunt van het Zuidereiland liggen nog een paar sounds, zoals de zeearmen hier heten. Daarna zullen we zo’n 350 mijl non-stop moeten afleggen, omdat er geen veilige schuilplekken meer zijn. “Eigenlijk wil ik nog wel wat meer sounds ontdekken”, zucht Floris. “Maar ik ben het ermee eens hiervoor te gaan. Wie weet hoe lang we anders moeten wachten op gunstig weer.” Zou het lukken dit prachtige, maar stormachtige zeilgebied zonder kleerscheuren door te komen tijdens deze laatste etappe van ons rondje Nieuw-Zeeland?
Gunstige wind
Het weer houdt zich gelukkig aan de voorspelling. De gennaker, ons onvolprezen lichtweerzeil, maakt overuren terwijl de dagen zich aaneenrijgen. De zon schijnt volop en de lucht is zo helder dat we zelfs vanaf zee de besneeuwde top kunnen bewonderen van de majestueuze Mount Cook, de hoogste berg van Nieuw-Zeeland.
Nadat we de westkust van het Zuidereiland achter ons hebben gelaten, dient zich een nieuwe uitdaging aan: de Cook Strait. Deze zeestraat scheidt het Noorder- van het Zuidereiland en is berucht om z’n harde wind en sterke stromingen. Gelukkig zijn de weergoden ons nog steeds gunstig gezind. Een westenwind steekt op, precies als we de straat in varen. We kunnen ons geluk niet op en besluiten met een lopend windje in de rug door te varen naar Wellington.
Snelheidsrecord
“Ik zie hier een waarschuwing op de digitale zeekaart”, merkt Floris op. “De stroomsnelheid voorbij kaap Terawhiti kan oplopen tot vijf knopen, met overfalls als gevolg. Het gebied heeft zelfs een naam: Karori rips”, vervolgt hij. “Ach, dat zal toch wel meevallen? Meestal zetten ze de meest extreme situaties in de kaart. En we hebben zowel wind als stroom mee”, relativeert Ivar.
Nooit eerder gingen we zo hard!
Niet veel later verdubbelt de windsterkte tot een knoop of 40. Ook de stroom wordt steeds sterker. “Wááát? Ruim 13 knopen speed over ground!” roept Floris vol verbazing als hij onze snelheid checkt. Nooit eerder gingen we zo hard. Luci bruist door de steile golven en ook de stevige genua geeft geen krimp. Later leren we dat de getijdengolven van de Tasmanzee en de Stille Oceaan ter hoogte van de Cook Strait vrijwel tegengesteld zijn. Is het aan de ene kant hoogwater, dan is het aan de andere laagwater – en andersom. De extreme stromingen die we hier tegenkwamen, zijn dus helemaal niet zo uitzonderlijk.
In volle vaart door de Kariori rips
Winderig Wellington
Het waait nog altijd fors als we Wellington Harbour aanlopen. We zijn er eerder dan gepland, dus hebben geen ligplaats geregeld. Net voordat de zon ondergaat, vinden we een redelijk beschutte ankerplaats – nabij de luchthaven. De volgende dag draait de wind, dus bellen we de marina. “Stuur eerst even foto’s dat je het onderwaterschip hebt schoongemaakt”, gebiedt de havenmeester. Floris poetst nog snel wat plekjes, schiet een paar onscherpe foto’s en vraagt of alles zo in orde is. “We zijn al onderweg, omdat de wind is gedraaid”, voegt hij eraan toe.
In hartje Wellington
“Ja, komen jullie maar”, luidt na twee minuten het verlossende antwoord. “Maar jullie mogen niet aan boord slapen vanwege de strikte COVID-regels.” Protesteren heeft geen nut, dan maar onze vriend bellen. Die heeft gelukkig een appartement waar we mogen logeren. Een week vliegt voorbij. We doen de was, bezoeken musea, bloggen en vloggen, eten met oude en nieuwe vrienden én brengen een hoognodig bezoek aan de kapper.
Volop watersport in Wellington
Voor het vervolg van onze tocht dient zich een nieuwe uitdaging aan: Cape Palliser. Deze kaap vormt het zuidoostelijkste puntje van het Noordereiland. Daar zullen we omheen moeten om verder noordwaarts te zeilen. We timen ons vertrek zo dat we met het staartje noordenwind tot de kaap kunnen varen. Het waait nog fors als we losgooien, dus we stuiven de harbour uit. We volgen de kust een mijl of 30 oostwaarts tot de oude wind helemaal inzakt. Precies als we bij de kaap zijn, pakt de nieuwe zuidwestenwind ons op. Gelukt! En ook dat gaat direct hard.
Vertrek uit Wellington
Een pak slaag
Twee dagen lang zoeven we met de wind in de rug langs de oostkust van het Noordereiland naar het noorden. We kijken naar de voorspelling voor de verderop gelegen East Cape. Het kaartje met gribs kleurt rood bij deze hoge landmassa die een flink eind de zee in komt. “Zo’n 30 knopen wind. Van achteren, dus dat moet kunnen”, schat Ivar optimistisch in.
Eventuele tussenstops, Napier en Gisborne, besluiten we links te laten liggen. Maar als we in de buurt van de kaap komen, blijkt de wind veel sterker. Regelmatig staat de meter ver boven de 40 knopen, en dat terwijl we met acht knopen over het water surfen. Af en toe stuift er water van de steeds hoger wordende golftoppen. Het gefluit van de wind is oorverdovend. Teruggaan kan allang niet meer. Hoe erg gaat dit worden? Hadden we toch niet eerder moeten stoppen?
We naderen de winderige East Cape
Onzekerheid maakt zich van ons meester, maar Luci doet haar best om die weg te nemen. Ondanks het natuurgeweld houdt ze zich prima. Met alleen een gereefd grootzeil gaan we maar iets langzamer dan de golven. Rustig tilt ze haar achtersteven op als er weer een brekende golf onder ons door loopt. Er komt geen spat water in de goed beschutte middenkuip en de autopiloot houdt ons knap op koers. Zo ronden we de kaap en komen we na een paar uur heelhuids uit deze wasmachine. Verderop valt de wind zelfs helemaal weg – zo veel invloed heeft de landmassa van de East Cape op het lokale weer. We zijn opgelucht dat we dit pak slaag goed hebben doorstaan. Zouden we het ergste hebben gehad?
Verse kauri’s
Vanaf hier varen we in de luwte van het land en is het ontspannen zeilen. De deining is minder hoog en er zijn legio eilanden en ankerplaatsen om te rusten. We zetten koers naar Great Barrier Island: ruim drie keer Terschelling, dunbevolkt en off-grid. Tegenwoordig staat het bekend als natuurparadijs. Dat was vroeger anders. Als we door de bossen wandelen, zien we sporen van de ecocide die zich hier afspeelde.
Veel jonge kauribomen
Zo lezen we bij de ruïnes van een dam over een vader die met zijn twee zoons dit soort dammen in rivieren bouwde. In de stuwmeren die zo ontstonden, werden de grote gekapte kauribomen verzameld. Door de dam met een klap weg te slaan, stortte de watermassa – inclusief kauriboomstammen –met veel geweld omlaag. Zo stroomden de stammen efficiënt naar de zagerijen. Gevolg: vrijwel alle oude kauribomen zijn verdwenen.
Tegenwoordig wordt het bos goed beschermd en zien we tot onze grote vreugde veel jonge kauribomen langs de goed verzorgde wandelpaden. Het eiland trekt nu toeristen aan: wandelaars en rustzoekers die de mooie kauribomen bewonderen. Dit verschaft de eilanders een inkomen en geeft het kauribos hopelijk de kans om zich op termijn te herstellen.
Lang leve lengte
Een stevige herfststorm kondigt zich aan en herinnert ons aan het einde van de zomer. We gaan naar een beschutte baai om te schuilen, maar zijn duidelijk niet de enigen. Ondiepere plekken dicht bij de wal zijn bezet, dus we proberen het iets verder weg. Op maar liefst twintig meter diepte gooien we ons anker uit, samen met de nieuwe, honderd meter lange ketting waar het aan vastzit. Ook als we de motor vol in z’n achteruit zetten, blijven we stevig liggen. We hebben in elk geval een plek met goede ankergrond én voldoende zwaairuimte gevonden. In spanning wachten we af wat komen gaat.
Enkele uren later begint de storm en al snel hangen we scheef onder de harde windvlagen. Door de striemende regen en het opspattende stuifwater kunnen we de andere schepen nauwelijks zien. Maar hoe hard de rukwinden Luci ook proberen te verplaatsen, onze lange ketting vangt alle schokken geluidloos op. Terwijl de storm een dag en een nacht lang loeit, geeft het anker geen centimeter toe. Wat zijn we blij met onze lange ketting! Later horen we dat er ten noorden van ons een schip met sportvissers is vergaan. Vier opvarenden overleefden dit natuurgeweld helaas niet.
We liggen scheef in de windvlagen maar het anker houdt perfect
Weer in Whangarei
Als de storm is geluwd, zeilen we terug naar Whangarei. Als we er weer in de marina aanleggen, is na een tocht van vijf maanden onze omzeiling van
Nieuw-Zeeland compleet. Onze vele vrienden daar heten ons van harte welkom en zijn reuze benieuwd naar onze belevenissen. Wij zijn opgetogen na zo veel ontdekkingen, maar ook opgelucht dat alles heel is gebleven. Want die laatste loodjes wegen toch het zwaarst, ook in Nieuw-Zeeland!
Meer informatie? Kijk hier voor duurzame oplossingen en de zeilavonturen van Sailors for Sustainability.
Meer vertrekkersverhalen? Lees alles van Column Anna, Black Moon en bekijk de vlog van Yndeleau.
Tags: Sailors for Sustainability Last modified: 20 juli 2022
