De westkust van West-Australië is een weinig bevaren bestemming. Hier zeilen betekent een tocht langs vele verlaten gebieden, overdonderende natuur en Nederlandse maritieme historie. En vliegen, heel veel vliegen.
“O wacht even,” zegt de voorzitter bij het directie-overleg. Op het scherm van zijn rinkelende telefoon ziet hij wie belt. “Het is Dirk,” legt hij uit.
De andere directieleden veren op, benieuwd naar het nieuws. “En? Hebben jullie nog wat gevonden?” vraagt de voorzitter. “Nee,” zegt Dirk. “Er is hier niks. Het is hier warm, dor en leeg. We hebben het nu op een paar plekken geprobeerd, maar we kunnen niks interessants vinden.
De paar mensen die hier wonen, zijn ook niet echt geïnteresseerd om handel met ons te drijven. Ze rennen weg als we proberen om ze te benaderen. We varen nu nog een paar dagen naar het noorden en als we dan nog niks vinden, gaan we door naar Batavia. Ik weet niet of er wel een Zuidland is. Hier is het in elk geval niet. Ik app jullie nog wel wat foto’s.” De voorzitter bedankt en kijkt naar de foto’s op zijn telefoon. Rode aarde, kleine donkergroene boompjes. Knalblauwe lucht en hagelwit strand. Hij verbijt zijn teleurstelling en kijkt de directieleden aan: “Zullen we Abel vragen of die wat verder naar het zuiden nog wil gaan kijken?” Er wordt instemmend geknikt.
Zoeken en vinden
Zoeken en vindenZo ongeveer zou het ontdekken van nieuwe gebieden anno 2020 gaan. In 1616 ging dat natuurlijk heel anders.
De handel in specerijen en de grote zeereizen naar wat nu Indonesië is, waren nog maar net begonnen. Sinds 1611 was er een slimmere route gevonden om sneller naar Indonesië te varen met betere wind en minder scheurbuik: na Zuid-Afrika gingen ze niet meer langs de kust omhoog naar India, maar staken ze oost/zuidoost: rechtstreeks de Indische Oceaan over. Dan, net voor Australië, draaiden ze naar bakboord om het laatste stuk naar Indonesië te varen. Het probleem was dat ze niet goed konden vaststellen waar ze waren: hun breedtegraad wisten ze wel, maar de lengtegraad niet. Goede klokken voor op schepen waren
er immers niet. Dat leidde tot dramatische scheepsrampen op de verlaten en grimmige kust van West-Australië. Batavia (1629) is de bekendste, maar ook Vergulde Draeck (1653), Zuijtdorp (1712) en Zeewijk (1727) kwamen hard tot stilstand. De bemanning van Zeewijk bouwde van delen van hun eens zo machtige schip een kleinere boot, die ze Sloepie noemden. Met tachtig opvarenden wist dit scheepje veilig Batavia te bereiken. Sloepie is het eerste door Europeanen gebouwde schip in Australië.
Zeilen 02/2020
Zeilen 02/2020Ben je benieuwd naar de rest van het verhaal van Wietze & Janneke? Wil je meer te weten komen over interessante bestemmingen in West-Australië? Waarom wordt alles, naast Perth en Fremantle, de outback voor zeilers genoemd? En hoe is de zeebries in West-Australië? Je leest het allemaal in Zeilen 02/2020! Koop het nummer hier online in de webshop of lees (het artikel in) Zeilen hier digitaal. De editie is ook tot en met woensdag 26 februari verkrijgbaar in de winkel.
Omslagfoto en foto: Wietze van der Laan en Janneke Kuysters
Tekst: Wietze van der Laan en Janneke Kuysters
Volgens mij heb ik het aangekondigde artikel van Zeilen in de outback al lang gelezen op deze site. Mag ik het even niet begrijpen. Het had overigens helemaal niets met zeilen te maken.