Zeiljacht De Witte Walrus zinkt bij La Gomera

Voor Rea Abermann en Nicolaas Heyning en hun eenjarig zoontje Samuel is een onverwacht einde gekomen aan hun wereldreis. Bij La Gomera is hun schip, De Witte Walrus, op de rotsen terechtgekomen en gezonken. “We hebben de eerste drie dagen alleen maar gehuild”, aldus het aangeslagen stel.

“We waren de laatste zaterdag van oktober vanaf Tenerife onderweg naar La Gomera. Het was een flink actieve zeildag met pittige wind, maar de boot hield zich waardig”, vertelt Nicolaas. “We hadden twee weken in havens gelegen en wilden nu voor anker gaan. Een local op Tenerife had ons een plekje aangeraden. Dat was volgens hem de parel van het eiland. Toen we bij La Gomera arriveerden was het al donker. Het leek ons beter naar de haven van Playa de Santiago te varen. Onderweg kwamen we echter de aanbevolen ankerplek tegen. We besloten toch even te gaan kijken. Door de duisternis was het lastig om de afstand naar de kust in te schatten. Ik had een oog op de digitale kaart, de ander op de dieptemeter die een meter of tien aangaf. Maar het voelde toch niet goed. Op het moment dat ik besloot om terug te gaan, was de kust ineens heel dichtbij gekomen. Een tel later hoorde ik een enorme bonk, realiseerde ik dat we een rots hadden geraakt en zaten we muurvast. Onze boot, een Spray 50 naar een ontwerp van Bruce Roberts, begon een beetje te slingeren om uiteindelijk naar stuurboord over te hellen. We hebben direct een noodsignaal uitgestuurd. Ondanks dat we na een minuut of tien wel water begonnen te maken, had ik niet de angst dat we snel zouden zinken. We lagen immers op de grond.”

Evacuatie

In afwachting van de komst van de hulpverleners maakte Nicolaas zich met zijn echtgenote Rea en hun zoontje Samuel klaar voor evacuatie. “We hebben snel wat persoonlijke spullen bij elkaar gezocht. Van onze paspoorten, portemonnees tot onze trouwringen. We leefden toen nog in de overtuiging dat we de volgende dag terug zouden komen om de boot te bergen. Vervolgens hebben we het reddingsvlot overboord gezet. Toen onze redders arriveerden, zijn we op hun advies in het vlot gekropen. De boot van de kustwacht kon namelijk niet langszij komen. Anders zouden ze zelf vast komen te zitten. Aan boord van de kustwachtboot werd ons verteld dat we waarschijnlijk slachtoffer waren geworden van valwinden en een speciale golf die ter plekke eens in de zoveel tijd voorkomt. Waarschijnlijk zijn we daardoor zo snel op de kust gegooid.”

De volgende dag keerden Nicolaas en Rea met een Rib naar de plaats des onheils. “Onderweg kwamen we al een rivier aan brokstukken tegen. Op de plek waar we waren gestrand, was van onze boot niets meer over. De Witte Walrus was volledig verbrijzeld. Vermoedelijk is onze boot, na onze evacuatie door het tij losgekomen en vervolgens weer op de rotsen geslagen. We hebben nog wel wat spullen kunnen bergen. Het vermoeden bestaat dat jutters al hun slag geslagen hadden.”

Einde van droomreis

Met het verlies van hun boot is een onverwacht einde gekomen aan wat een droomreis had moeten worden. “We hebben onze boot afgelopen kerst gekocht. We hebben er acht maanden keihard aan gewerkt. Al onze tijd en energie hebben we in De Witte Walrus gestoken. Onze boot was woodcore gebouwd.”

Tijdelijk onderdak

Nicolaas en Rea hebben met hun zoontje tijdelijk onderdak in een appartement op La Gomera. “We hebben eerst twee dagen in een hotel gezeten. Dat was heel deprimerend. We zijn op zoek naar een wat ruimer onderkomen, omdat we hier willen overwinteren. Het plan is wel om onze reis zeilend te vervolgen. Hoe… We hebben nog geen idee. We moeten eerst alles op een rijtje zetten. Gisteren ben ik nog een keer terug geweest naar de plaats des onheils om te duiken. Dat was heel erg confronterend. Op de bodem lagen allemaal stukken boot, van de mast tot het interieur.”

Van eilandbewoners hebben Rea en Nicolaas onder meer kleding en verzorgingsproducten gehad. “Familie en vrienden in Amsterdam zijn allerlei spullen aan het verzamelen. We zouden heel graag een laptop hebben. En als iemand nog een goede boot weet, dan houden wij ons aanbevolen.”